Czytania: Rdz 15, 5-12. 17-18; Flp 3, 17-4, 1; Łk 9, 28b-36
Drodzy Bracia i Siostry!
1.Na drodze wielkopostnego przygotowania do głębokiego przeżycia tajemnicy paschalnej – czyli męki, śmierci i zmartwychwstania naszego Pana, Jezusa Chrystusa, dzisiejsza Ewangelia opowiada nam o Jego Przemienieniu. Jezus zmierzał świadomie do Jerozolimy, gdzie miał oddać życie za zbawienie świata. Wiedział, że Jego śmierć na krzyżu, poprzedzona okrutną męką, będzie trudnym doświadczeniem dla najbliższych uczniów. Mówił im o tym wielokrotnie, ale ta prawda nie docierała do ich umysłów i serc. Dlatego, aby umocnić ich wiarę w to, że nie jest On zwykłym człowiekiem, ale Synem Bożym, dał im możliwość przeżycia niezwykłej sceny.
Św. Łukasz tak ją opisuje: „gdy się modlił [na górze], wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz”. Potem Ewangelista dodaje, że po rozmowie Piotra z Jezusem zjawił się obłok, z którego odezwał się głos: „To jest mój Syn wybrany. Jego słuchajcie” (Łk 9, 29-30. 35).
2. Co nam dzisiaj mówi ta Ewangelia? Ona jest nie tylko zwykłym, historycznym przekazem o tym, co wydarzyło się w życiu Jezusa i Jego uczniów. Dobra Nowina dotyczy również bezpośrednio każdej i każdego z nas. Dzisiejsza Ewangelia chce umocnić naszą wiarę w Jezusa Chrystusa, który oddał życie za nas wszystkich, aby radykalnie odmienić nasz los i otworzyć nam bramy wiecznego życia w Bożym królestwie. Jezus pragnie przemienić nas wewnętrznie, przemienić nasze serca, aby odrywały się od zła i grzechu, od egoizmu, od nałogów, od nieuporządkowanych przywiązań, byśmy kroczyli drogą prawdy, dobra i miłości. Mamy się dzień po dniu przemieniać, zbliżać do Boga na modlitwie, przez sakramenty święte, a tę przemianę mamy potwierdzać dobrymi uczynkami, czynną miłością naszych bliźnich. Taka jest droga życia chrześcijańskiego, droga uczniów Jezusa, a wszyscy nimi jesteśmy od chrztu świętego.
Głos Boga Ojca z nieba był i jest bardzo wyraźny: „Jego słuchajcie”. Boże wezwanie dociera dziś do nas i ono jest najważniejszą radą, drogowskazem. Słuchajcie – słuchajmy Jezusa Chrystusa, bo tylko On ma słowa życia wiecznego. On sam powiedział: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą” (Mk 13, 31).
Słuchać Jezusa to znaczy przyjąć Jego Ewangelię. W niej wszystko jest zapisane i opisana jest droga, styl życia Jego uczniów. Słuchać Jezusa to znaczy kroczyć drogą Jego przykazania miłości Boga i bliźniego, miłości ofiarnej i bezinteresownej, miłości, która przybiera kształt służby. Nie ma innej drogi dla nas, jeżeli rzeczywiście przyznajemy się do Chrystusa i chcemy pozostać Mu wierni.
3. Na drodze naszej wewnętrznej przemiany i ewangelicznego podążania za Chrystusem nie jesteśmy sami, i nie powinniśmy być sami. To On – Jezus Chrystus postanowił i sprawił, że Jego orędzie zbawienia głoszone jest przez Kościół we wszystkich pokoleniach. Kościół nie jest dziełem człowieka, bo nie przetrwałby dwóch tysięcy lat, naznaczonych nieraz nawałnicami zewnętrznych prześladowań, ale także słabości i grzechów swoich członków. Kościół stanowimy my wszyscy i wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za to, by był to Kościół święty. Kościół wiary, nadziei i miłości. Kościół świadczący wiarygodnie wobec świata o Bogu, który jest miłością.
To świadectwo jest tym bardziej potrzebne w naszych czasach, gdy Kościół jest niejednokrotnie przedmiotem ostrej krytyki, zasłużonej lub niezasłużonej. Nie pozostajemy nam innego, jak droga nawrócenia, przejrzystości życia, powrotu do pierwotnej gorliwości i bezinteresowności służby. Powtarzam: wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za ukazywanie prawdziwego oblicza Kościoła nawracającego się, pokornego, służącego człowiekowi, prowadzącego ludzi do Boga.
4.Drodzy bracia i siostry, mówię o tym, a raczej przypominam o tym w kontekście pięknego, choć jeszcze skromnego jubileuszu dwudziestu pięciu lat, jakie mijają od powstania waszej parafii, a także trzydziestu lat od poświęcenia tej świątyni. Dziś, w tej Eucharystii, pamiętamy w sposób szczególny o śp. księdzu kardynale Franciszku Macharskim, który erygował waszą parafię. Modlimy się również w intencji obecnego arcybiskupa warszawskiego, kardynała Kazimierza Nycza, który jako biskup pomocniczy krakowski ten kościół poświęcił. Pamiętamy także w naszej modlitwie o wszystkich budowniczych i dobroczyńców kościoła. Jest on dziełem ofiarności waszych serc – dziełem, które wyrosło na oczach wielu z was.
Dzisiaj poświęcamy również dzwony waszej świątyni. Dzwony od wieków zwoływały wiernych na modlitwę, albo przypominały o ważnych wydarzeniach w życiu wspólnoty parafialnej. Tak jest do dziś. Nawet jeżeli zwyczajnie patrzymy raczej na zegarek, myśląc o czekających nas obowiązkach lub spotkaniach, głos dzwonu kościelnego może i powinien przypominać nam, że należymy do żywej wspólnoty uczennic i uczniów Chrystusa – do wspólnoty, która słucha Bożego słowa, karmi się życiodajnymi sakramentami i podejmuje dzieła miłosierdzia. Pogłębiajmy w nas to poczucie przynależności do żywego Kościoła, naszego Kościoła.
5. Bracia i siostry, jak wspomniałem, na drogach naszego podążania za Chrystusem, naszego przemieniania się i podążania do wieczności nie jesteśmy sami. Przede wszystkim kroczy z nami On sam – nasz Pan i Zbawiciel, najważniejszy Przewodnik na naszych drogach. Ale towarzyszy nam także duchowo wielka rzesza przyjaciół Boga i ludzi, a są nimi święci w niebie. Możemy zawsze liczyć na ich pomoc i wstawiennictwo u Bożego tronu.
Kościół Krakowski, w swych liczących ponad tysiąc lat dziejach, został ubogacony liczną grupą świętych
i błogosławionych. Jak wiemy, ich orszak otwiera święty Biskup i Męczennik Stanisław, który jak dobry pasterz nie wahał się oddać życia za powierzoną mu owczarnię. Swoim życiem i heroicznym świadectwem położył podwaliny pod ład moralny Polski, która po przyjęciu chrztu otwierała się na światło Ewangelii i budowała również zręby swojej państwowości na fundamencie Bożego prawa.
Św. Stanisław jako patron towarzyszy waszej wspólnocie parafialnej i dzisiaj prosimy go, by nadal wstawiał się za wami u tronu Najwyższego.
6. W naszym pokoleniu wyrósł również wielki świadek wiary, jakże nam bliski. To św. Jan Paweł II, gorliwy pasterz Kościoła Krakowskiego, który czterdzieści lat temu został powołany do jeszcze większej służby jako Biskup Rzymu i pasterz Kościoła powszechnego. Kilka miesięcy temu przeżywaliśmy czterdziestą rocznicę jego wyboru na Stolicę św. Piotra, a za kilka miesięcy wiele diecezji w Polsce będzie obchodziło czterdziestą lub dwudziestą rocznicę kolejnych podróży apostolskich Ojca Świętego do Ojczyzny. Wiemy, co te podróże oznaczały. W dziejach Polski i Europy zapisana będzie zwłaszcza pierwsza papieska podróż z 1979 roku. Uruchomiła ona procesy duchowe i społeczne, które doprowadziły do obalenia zniewalającego nas systemu komunistycznego nie tylko w Polsce, ale i w pozostałych krajach Europy Środkowo-Wschodniej.
Św. Papież Jan Paweł II stał się patronem naszej wolności. Wolność jest wspaniałym darem, ale także niełatwym zadaniem. Przede wszystkim musimy strzec naszej osobistej, wewnętrznej wolności, przejrzystości naszych serc i zamiarów. Musimy chronić nasze serca przed egoizmem, przed zakłamaniem, przed nieżyczliwością okazywaną inaczej myślącym lub należącym do innego stronnictwa politycznego. Musimy się wszyscy cierpliwie uczyć stylu ewangelicznego życia i służby, bezinteresowności, takiego spojrzenia na ludzi i wydarzenia, które było i jest spojrzeniem Jezusa miłosiernego, współczującego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie.
7. Dziękujemy dziś Bogu za dobro, któremu na imię Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Kantorowicach. Jesteście żywą cząstką Kościoła Krakowskiego i Kościoła powszechnego. Wzrastajcie nadal jako wspólnota wiary i miłości. Pomagajcie waszych dzieciom, by przejmowały od was skarb wiary. Umacniajcie miłość i wierność w waszych małżeństwach. Niech wasze rodziny będą oazami dobra, wzajemnego wsparcia i oparcia. Otaczajcie szacunkiem i troską osoby starsze, chore i ubogie. Niech w waszej solidarnej, dojrzałej wspólnocie będzie miejsce dla każdego.
Prośmy o to św. Stanisława Biskupa i Męczennika oraz św. Papieża Jana Pawła II. Niech z wysoka błogosławią tej parafii na następne lata i dziesięciolecia jej służby Bogu
i człowiekowi.
Amen!
Stanisław kard. Dziwisz