Środa popielcowa rozpoczyna Wielki Post, szczególny czas w Kościele katolickim. Kardynał Stanisław Dziwisz w tym dniu odprawi Mszę św. w katedrze na Wawelu. W tym dniu jest to pierwszy “Kościół Stacyjny”.
Tradycja Liturgii stacyjnej zrodziła się w Rzymie. Przez kilka pierwszych wieków chrześcijaństwa biskup Rzymu nie miał „swojego” kościoła. Katedra biskupa Rzymu została wybudowana dopiero po roku 313 poza terenami zamieszkiwanymi przez chrześcijan. Papież nawiedzał rzymskie kościoły tytularne, by sprawować w nich uroczystą Eucharystię, w której uczestniczyli przedstawiciele wszystkich siedmiu regionów kościelnych Rzymu. Przybycie biskupa Rzymu do lokalnej wspólnoty nadawało Eucharystii szczególnie uroczysty charakter. Drugie „źródło” świątyń stacyjnych to kościoły związane z kultem świętych – szczególnie męczenników.
Liturgiczne „wędrowanie” papieża po rzymskich kościołach nie ograniczało się jedynie do okresu Wielkiego Postu, lecz trwało cały rok obejmując najważniejsze święta i okresy liturgiczne. Tradycja wielkopostnych kościołów stacyjnych była kultywowana w Rzymie aż do początków XIV wieku. Przywrócono ją tam w roku 1979. Liturgię tę podjęło z czasem wiele innych stolic biskupich. Za sprawą abp. Marka Jędraszewskiego, jako ówczesnego metropolity, zaczęto ją sprawować w Łodzi w 2013 r. Obejmując Archidiecezję Krakowską abp Jędraszewski wprowadził ją także pod Wawelem.
Pierwszym rzymskim kościołem stacyjnym jest bazylika św. Sabiny – została ufundowana w latach 425-432. Należy do najstarszych rzymskich kościołów. Powstała prawdopodobnie w miejscu, gdzie znajdował się pałac należący do rodziny św. Sabiny.
W Krakowie pierwszym kościołem stacyjnym jest katedra wawelska – kościół archikatedralny, miejsce koronacji królów Polski. Z katedrą wiążą się decydujące momenty życia św. Jana Pawła II: w tym miejscu jako ks. Karol Wojtyła odprawił swą pierwszą Mszę św., został konsekrowany na biskupa, tutaj także odbył się jego ingres arcybiskupi i kardynalski. Katedra wawelska jest panteonem narodowym: miejscem pochówku królów, wieszczów narodowych, bohaterów i przywódców duchowych Polski.
Duchowość Liturgii stacyjnej koncentruje się wokół trzech elementów. Pierwszy to pokutny charakter celebracji, dzięki któremu można głębiej przeżyć Wielki Post. Uczestnicy „dnia stacyjnego” słuchają Słowa Bożego, trwają na modlitwie, podejmują post, a w czasie celebracji Eucharystii składają ofiarę na potrzebujących. Ci, którzy pielgrzymują do kolejnych kościołów, przebywają również duchową drogę, która zbliża ich do głębszego przeżycia Paschy Pana. Drugim celem jest ukazanie miasta jako „przestrzeni świętej”, bo wierni gromadzą się na liturgii pokutnej w każdej jego dzielnicy. Trzeci aspekt to przybycie biskupa do wspólnoty. Biskup umacnia uczestników Eucharystii w gorliwym podejmowaniu modlitwy, postu, i jałmużny, a jego obecność jest znakiem jedności Kościoła.