– Ołtarz stanowi centralny punkt każdego chrześcijańskiego kościoła. Kościół istnieje dla ołtarza, a nie ołtarz dla kościoła. Kościół stanowi szkatułę, w której znajduje się najwspanialszy klejnot – ołtarz – mówił abp Marek Jędraszewski, który w sobotę konsekrował nowy ołtarz w kościele Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu.
– Chcemy Bogu dziękować za dar tej świątyni i jej tytuł – Bożego Ciała – mówił ks. Przemysław Soboń CRL przypominając, że w tym roku mija 700 lat od wprowadzenia uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej w Krakowie. – Dziś, jako dar wdzięczności za tę uroczystość, pragniemy Bogu ofiarować ołtarz. Niech on będzie wyrazem wdzięczności Panu Bogu za to, co daje nam każdego dnia w tej świątyni przez sprawowane sakramenty i modlitwy – mówił proboszcz parafii Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu.
W czasie uroczystości abp Marek Jędraszewski dokonał konsekracji nowej mensy ołtarzowej w bazylice Bożego Ciała a także poświęcił odrestaurowane w ostatnim czasie ołtarze boczne.
Na początku homilii arcybiskup przywołał historię Jozuego, który dopełnił dzieła Mojżesza wprowadzając lud izraelski do Ziemi Obiecanej. Jako wyraz dziękczynienia Bogu Jozue wybudował ołtarz (z 12 nieociosanych kamieni symbolizujących 12 pokoleń Izraela), na którym złożono ofiarę, a także nakazał odczytanie wszystkich słów Prawa Mojżeszowego. Metropolita zwrócił uwagę, że to zapowiedź podstawowej struktury Mszy świętej: czytanie Bożego słowa i złożenie ofiary eucharystycznej.
Odwołując się do Listu do Hebrajczyków a także do V Prefacji wielkanocnej arcybiskup podkreślał, że Chrystus jest Kapłanem, Ołtarzem i Barankiem ofiarnym. – Ołtarz stanowi centralny punkt każdego chrześcijańskiego kościoła. Kościół istnieje dla ołtarza, a nie ołtarz dla kościoła. Kościół stanowi szkatułę, w której znajduje się najwspanialszy klejnot – ołtarz – mówił arcybiskup zwracając uwagę, że ołtarz wykonany jest z kamienia, bo wskazuje na Chrystusa, który jest opoką i skałą. – To Chrystus, jako duchowy fundament kościoła zapewnia całemu kościołowi niezniszczalność i trwałość. On jest Żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez niektórych, ale „u Boga – jak pisze św. Piotr – jest kamieniem wybranym i drogocennym” – mówił abp Jędraszewski zaznaczając, że ołtarz wyniesiony jest ponad poziom kościoła, bo wskazuje na wzgórze, na którym umarł Chrystus oddając swoje życie za zbawienie świata.
Nawiązując do słów Jezusa do Samarytanki metropolita zaznaczył, że czciciele Boga powinni oddawać Mu cześć „w Duchu i prawdzie”. – Człowiek wierzący, który chce oddawać cześć Bogu w Duchu wznosi się ponad materialny świat i łączy się z życiem duchowym, które jest nam dane w Chrystusie i przez Chrystusa – mówił arcybiskup. W kulcie odzwierciedla się całe Boże objawienie – to, co Bóg powiedział o sobie przez Swojego jednorodzonego syna Jezusa Chrystusa. Metropolita zwrócił uwagę, że oddając Bogu cześć w prawdzie, to wejść w tę cześć, jaką Bogu Ojcu oddaje Jezus Chrystus. – Syn oddaje chwałę Ojcu przez wypełnienie Jego woli aż do końca. Ojciec oddaje chwałę Synowi, którą był otoczony od momentu zrodzenia przez Ojca. My w tę wymianę czci wchodzimy wtedy, kiedy poznajemy Boga i wierzymy w Jezusa Chrystusa i kiedy przyjmujemy z całą powagą to, co o sobie powiedział – „ja jestem Prawdą, ja jestem Drogą, ja jestem Życiem” – mówił abp Jędraszewski.
Kończąc homilię arcybiskup przywołał słowa hymnu św. Tomasza z Akwinu „Sław języku tajemnicę”. Zwrócił uwagę, że na konsekrowanym ołtarzu widnieje wizerunek Bożego Baranka – symbol Chrystusa składającego na krzyżu ofiarę z siebie. Z przebitego boku Jezusa wypłynęły sakramenty Kościoła – chrztu i Eucharystii. – Na tym ołtarzu będzie dokonywał się ten eucharystyczny cud przemiany chleba w Ciało Chrystusa i wina w Jego przenajświętszą Krew, abyśmy mogli składać Bogu z Chrystusem, przez Chrystusa i w Chrystusie najwyższą cześć i chwałę, i abyśmy mogli karmić się tym Przenajświętszym Pokarmem, abyśmy życie mieli i abyśmy mogli padać na twarz przed Tym, Który jest, Który był i będzie zawsze taki sam na wieki – zakończył metropolita.
Kościół Bożego Ciała pełnił rolę kościoła farnego w mieście ulokowanym pod Krakowem w 1335 r., które król Kazimierz Wielki nazwał swoim imieniem. Pierwsze zapisy na temat parafii Bożego Ciała pojawiają się w dokumentach Stolicy Apostolskiej już w 1343 r. Od XV w. opiekę nad świątynię sprawują kapłani z Zakonu Kanoników Regularnych Laterańskich. Jednym z nich był św. Stanisław Kazimierczyk – kaznodzieja i spowiednik w kościele Bożego Ciała, a także profesor filozofii, mistrz nowicjatu oraz podprzeor tutejszego klasztoru. To jego relikwie umieszczono w mensie konsekrowanego dziś ołtarza.
