Zbigniew kardynał Oleśnicki, mianowany biskupem krakowskim po odejściu Jastrzębca 9 VII 1423. Za króla Władysława Jagiełły i jego syna Władysława Warneńczyka wywierał ogromny wpływ na sprawy państwowe. Zwolennik unii, nie dopuścił do koronacji Witolda (tenże zmarł w 1430). Zdecydowanie zwalczał husytyzm, popierał projekt wojny z Turcją. W czasie tzw. schizmy bazylejskiej zwolennik soboru i protektor wyznających koncyliaryzm teologów krakowskich; trzykrotnie otrzymywał kapelusz kardynalski, ostatecznie, w 1449, gdy Jan Długosz przywiózł mu godność kardynała od papieża Mikołaja V, już po ustaniu schizmy. Ten pierwszy kardynał polski był wielkim czcicielem św. Stanisława i wybudował ku jego czci kościół w Piotrawinie. Przyczynił się do założenia klasztoru paulinów w rodzinnym Pińczowie, jak i bernardynów w czasie wizyty św. Jana Kapistrana w Krakowie (1453-4) W Nowym Sączu założył w 1443 kolegiatę. W katedrze ustanowił urząd stałego kaznodziei. Dla biskupów krakowskich zakupił w 1443 księstwo siewierskie. Zmarł w Sandomierzu 1 IV 1455. Po jego śmierci zarządzał diecezją Jakub z Sienna, prepozyt krakowski.