Piotr Gamrat, młodość spędził we Włoszech na dworze Erazma Ciołka, biskupa płockiego. Biskup kamieniecki (1531), następnie przemyski (1535) i płocki (1537), wreszcie 29 VIII 1538 mianowany biskupem krakowskim. Z tym biskupstwem, podobnie jak Fryderyk Jagiellończyk, połączył w 1541 arcybiskupstwo gnieźnieńskie. Pod wpływem silnych nastrojów antysemickich, jakie panowały wówczas w kapitule i na synodach, wydał na początku swych rządów w Krakowie bracchio saeculari Katarzynę Weyglową, która 10-krotnie upominana przechodziła na judaizm. Uchwały jego synodu prowincjalnego w Piotrkowie w 1542 należą do najważniejszych w XVI wieku. Na synodzie krakowskim w 1544 postanowiono, że odtąd sufragani będą wybierani spośród członków kapituły krakowskiej. Pierwszym takim sufraganem był Erazm Ciołek, opat mogilski i kanonik krakowski. Zmarł 27 VIII 1545 i pochowany został w katedrze krakowskiej w kaplicy św. Katarzyny, w której ma renesansowy nagrobek. Po śmierci Kamrata administrował diecezją Andrzej Czarnkowski, scholastyk krakowski.