Karol Wincenty Sariusz Skórkowski, mianowany biskupem krakowskim 27 VII 1829, konsekrowany 29 I 1830. Za sprzyjanie powstaniu listopadowemu naraził się carowi Mikołajowi I, który zażądał usunięcia go z Krakowa. Skórkowski zrzekł się jurysdykcji 2 VII 1835 i udał się do Opawy. Administratorami sedes impedita stante vita episcopi byli: a) sufragan biskup Franciszek Ksawery Zglenicki. Na część diecezji krakowskiej pozostającej pod berłem rosyjskim otrzymał nominację od nuncjusza jako wikariusz apostolski. Zmarł 27 I 1841. b) Następcą Zglenickiego, wybranym przez kapitułę krakowską 30 I 1841 był Ludwik Łętowski, kustosz, później dziekan i wreszcie biskup in partibus. Wykonywał też rządy nad częścią kielecką diecezji krakowskiej w charakterze wikariusza apostolskiego. Po powstaniu krakowskim (1846) Kraków został przyłączony do Austrii. Car zażądał ustąpienia Łętowskiego z wikariatu, czego biskup dokonał w 1848, a zarząd części kieleckiej objął Maciej Majerczyk, który w 1862 otrzymał sakrę biskupią. Łętowski rządził jeszcze pewien czas w Krakowie, aż do rezygnacji w dniu 4 V 1849. c) Trzecim administratorem sede impedita był Maciej Gładyszewski, kustosz katedralny, aż do śmierci biskupa Skórkowskiego, który umarł w Opawie 25 I 1851. Gładyszewski przeżył wielki pożar Krakowa w lipcu 1850 r.
Administratorzy sedes vacante: a) Na wieść o śmierci biskupa kapituła przystąpiła do wyboru swego wikariusza, czyli administratora sede vacante, którym został tenże sam Maciej Gładyszewski, od 5 II 1851. Zmarł on nagle 28 V 1862. b) Drugim administratorem sede vacante, wybranym przez kapitułę, był Karol Teliga, prof. Uniw. Krak., z czego władze austriackie nie były zadowolone. Aby go usunąć od rządów, nuncjuszowi pozostał tylko jeden sposób: postarać się dla Krakowa o nominację wikariusza apostolskiego. Rzeczywiście został nim Antoni Junosza Gałecki, prekonizowany 25 IX 1862, konsekrowany 19 X 1862. Bardzo nielubiany, zwłaszcza z powodu wrogiego nastawienia do powstania styczniowego. W Dzień Zaduszny 1869 wyjechał na Sobór Watykański I, gdzie w sprawie nieomylności papieża zachował neutralność. Po powstaniu styczniowym przybyły do Krakowa felicjanki z Warszawy, a także ofiary Kulturkampfu urszulanki z Poznania i z Gniezna (te ostatnie przeszły do Tarnowa). Przez założenie w 1871 Akademii Umiejętności Kraków stał się stolicą nauki polskiej. W 1879 Gałecki został zwolniony i wyjechał do Wiednia, gdzie zmarł po pięciu latach.