– To jest przesłanie na dzisiaj dla każdej i każdego z nas: Nie wolno nam się lękać. Mamy obowiązek i wielkie zadanie, wszędzie gdzie jesteśmy, otwierać drzwi Chrystusowi – mówił abp Marek Jędraszewski w sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie, gdzie przewodniczył Mszy św. z okazji 21. Dnia Papieskiego.
Na początku Mszy św. ks. Tomasz Szopa zwrócił uwagę, że stypendystów Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia nazywa się „żywym pomnikiem” św. Jana Pawła II, a papieskie sanktuarium w Krakowie jest materialnym pomnikiem dla Ojca Świętego. – Cieszymy się, że mury naszego sanktuarium wypełnia życie, które wnoszą ze sobą stypendyści i wszyscy wierni tutaj obecni. Wypełniają to miejsce życiem jak dusza wypełnia życiem ciało – mówił ksiądz kustosz.
Komentując w czasie homilii Ewangelię o bogatym młodzieńcu abp Marek Jędraszewski zauważył, że odszedł on zasmucony, bo był wewnętrznie zniewolony przez to, co posiadał, a to zniewolenie sprawiało, że się lękał Chrystusa i nie potrafił przyjąć wezwania, aby pójść za Nim. W konsekwencji młodzieniec stracił ogromną życiową szansę – nie został uczniem Chrystusa.
W tym kontekście metropolita krakowski przywołał homilię z inauguracji pontyfikatu Jana Pawła II, w której Ojciec Święty wołał: „Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi”. Arcybiskup zaznaczył, że to papieskie wezwanie miało zarówno wymiar indywidualny, jak i społeczny. Zwrócił uwagę, że Jan Paweł II ustanowił tymi słowami szczególne kryterium postępowania „wielkich tego świata”. – Jeśli otworzą dla Chrystusa „granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, postępu”, to znaczy, że zależy im na prawdziwym dobru człowieka – mówił abp Marek Jędraszewski. – Jeśli nie otworzą tych drzwi Chrystusowi, ale będą starali się, żeby były zamknięte w sposób ostateczny i nieprzenikalny, to znaczy, że mimo często pięknie brzmiących haseł o wolności, wyzwoleniu i tolerancji tego człowieka lekceważą i mają go, jego osobową godność i jego szczęście w wielkiej pogardzie – dodawał.
Odwołując się do programowej encykliki Jana Pawła II Redemptor hominis oraz słynnej papieskiej homilii na Placu Zwycięstwa w Warszawie w 1979 r. arcybiskup przypomniał, że Ojciec Święty podkreślał, że człowiek – zarówno w wymiarze jednostkowym, jak i społecznym – nie może zrozumieć siebie bez Chrystusa. Metropolita zwrócił uwagę, że głosząc Chrystusa Jan Paweł II wskazywał na Jego krzyż. W tym kontekście wspominał Mszę św. inaugurującą pontyfikat, na zakończenie której Ojciec Święty podnosił swój pastorał w kształcie krzyża, jakby chciał powiedzieć: „In hoc signo vinces” – „W tym znaku zwyciężysz”. Drugi moment, na który zwrócił uwagę arcybiskup, to wtulenie się w krzyż, który otrzymał Jan Paweł II w Wielki Piątek 2005 roku podczas Drogi Krzyżowej w Koloseum.
Metropolita krakowski odwołał się też do ostatniej papieskiej pielgrzymki do Polski, w czasie której Ojciec Święty zawierzył cały świat Bożemu miłosierdziu. – 22 października 1978 r. Jan Paweł II wzywał wszystkich do tego, aby się nie bać i nie lękać. Natomiast 16 sierpnia 2002 r., niemal u kresu swego pontyfikatu mówił do Polski i całego świata już nie on, ale jego ustami sam Chrystus: „Przestań się lękać” – podkreślał abp Marek Jędraszewski. – Na Placu św. Piotra Jan Paweł II wzywał, aby się otworzyć na Chrystusa, a teraz za św. Siostrą Faustyną mówił to, co było najważniejsze dla niego i tych wszystkich, którzy miłosierdzia potrzebują i są go spragnieni: „Jezu, ufam Tobie” – dodawał arcybiskup.
– Między tymi dwoma stwierdzeniami „Otwórzcie drzwi Chrystusowi” i „Jezu, ufam Tobie” zamyka się całe przesłanie wielkiego pontyfikatu św. Jana Pawła II Wielkiego. Nie lękać się, ale przede wszystkim ufać Jezusowi – mówił metropolita zaznaczając, że oba stwierdzenia Ojciec Święty potwierdził własnym życiem. – To jest przesłanie na dzisiaj dla każdej i każdego z nas. Nie wolno nam się lękać. Mamy obowiązek i wielkie zadanie, wszędzie gdzie jesteśmy, otwierać drzwi Chrystusowi, ale mamy te drzwi dla Chrystusa otwierać po to, aby całą głębią naszej wiary, nadziei i miłości zawierzać siebie Chrystusowi na dziś, na jutro, na wieczność i wyznawać za św. Siostrą Faustyną nasze najgłębsze drgnienia własnego przepełnionego nadzieją serca: Jezu, ufam Tobie – zakończył.
