Bł. Aniela Salawa należy do nielicznych polskich mistyczek. Chociaż nie miała wykształcenia, to jednak odznaczała się nadzwyczajną inteligencją i zrozumieniem mechanizmów życia duchowego. Jej grób znajduje się w Bazylice Franciszkanów w Krakowie.
Aniela urodziła się 9 września 1881 r. w podkrakowskiej wsi Siepraw, jako jedenaste (z dwunastu) dziecko Bartłomieja i Ewy z domu Bochenek. Ukończyła dwie klasy szkoły elementarnej (1888-1890), bowiem musiała pomagać w gospodarstwie. W wieku 16 lat rozpoczęła pracę jako pomoc domowa w Krakowie. Przystąpiła do Stowarzyszenia Sług Katolickich św. Zyty, które miało na celu ochronę służących i opiekę nad dziewczętami. We wzorcowej kuchni Stowarzyszenia św. Zyty Aniela uczyła się gotowania. Wówczas znalazła również stałego spowiednika u niedawno przybyłych do Podgórza redemptorystów.
Miała głębokie pragnienie żarliwej modlitwy i zbliżania się do Boga, często spowiadała się i przyjmowała Komunię św. Myślała o wstąpieniu do klasztoru, ale spowiednik odradził jej ten krok. Za cel swego życia przyjęła rolę służącej. Podjęła decyzję dozgonnej czystości. Swe wysokie wówczas zarobki oddawała rodzinie w Sieprawiu i innym potrzebującym. Codzienne obowiązki poprzedzała modlitwą, najczęściej w kościele franciszkanów, a w niej w kaplicy Męki Pańskiej, gdzie często odprawiała Drogę Krzyżową Obecnie znajduje się tam jej sarkofag.
W 1911 r. rozchorowała się na żołądek i kręgosłup. Sama przygotowywała na przedwczesną śmierć (tyfus) swą panią – przyjaciółkę Marię Fischerową. Wkrótce wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. 15 maja 1912 r. została przyjęta do nowicjatu, a 6 sierpnia 1913 r. złożyła profesję na ręce o. Izydora Olbrychta, przyjmując imię Teresa. Przynależność do wielkiej rodziny franciszkańskiej pomogła jej w wypracowaniu własnego stylu i mistyki ubóstwa. W latach I wojny światowej została w Krakowie, aby móc modlić się w kościołach oraz służyć pracą w szpitalach wobec rannych żołnierzy i chorych dzieci, a nawet pomagać jeńcom wojennym. Całą pensję rozdawała chorym i biednym.
Nie mając żadnych oszczędności, jesienią 1916 r. została niegodziwie zwolniona ze służby przez dr Fischera. Schorowana, niezdolna do pracy, bez dachu nad głową przeżyła dzięki pomocy koleżanek służących. Na krótko podejmowała kolejne prace, ale od maja 1917 r. nie mogła już pracować. Trafiła nawet do szpitala. W 1918 r. wynajęła przy ul. Radziwiłłowskiej 20 zawilgocony i zimny pokój w suterenie, bez podłogi. Po około dwóch latach przestała chodzić. Pomagały jej siostry ze Stowarzyszenia św. Zyty, kongregacja III Zakonu św. Franciszka, także po sąsiedzku jezuici oraz redemptoryści. W marcu 1922 r. jej stan pogorszył się na tyle, że przewieziono ją do Szpitala św. Zyty przy ul. Mikołajskiej 20, gdzie po czterech dniach zmarła, 12 marca 1922 r.
Pochowano ją na cmentarzu Rakowickim. Od tego momentu do swojej „świętej” zaczęły zwracać się jej byłe koleżanki, potem różni ludzie. Modlitwy te były wysłuchiwane. W krótkim czasie cześć Anieli nabrała charakteru kultu ogólnego. Bezpośrednio po II wojnie światowej franciszkanin o. Joachim R. Bar zgromadził materiał do I procesu kościelnego (informacyjnego), który odbył się w Kurii Metropolitalnej w Krakowie (1948-49). 13 maja 1949 r. odbyła się ekshumacja szczątków Anieli Salawy i przeniesienie ich do jej ulubionej kaplicy Męki Pańskiej w bazylice franciszkańskiej, gdzie spoczywają do dziś.
23 października 1987 r. Kongregacja ds. Świętych Stolicy Apostolskiej wydała dekret o heroiczności cnót A. Salawy. Cud uzdrowienia 8-letniego chłopca Grzegorza Serafina (1990 r.) stał się podstawą beatyfikacji. Uroczystość odbyła się na Rynku Głównym w Krakowie 13 sierpnia 1991 r., przewodniczył jej papież Jan Paweł II, który powiedział m. in.: „Jest to dla mnie ogromna radość, że mogłem dzisiaj w Krakowie wynieść do chwały błogosławionych Anielę Salawę. Ile razy modliłem się przy jej relikwiach, jak głęboko zapadły mi w pamięć te [jej] słowa: ‘Panie! Żyję, bo każesz, umrę, kiedy chcesz, zbaw mnie, bo możesz’”. Bł. Aniela Salawa w 70 rocznicę śmierci (1992 r.) została patronką FZŚ w Polsce. Święto patronalne przypada na 9 września, w dzień urodzin Anieli.
Za: franciszkanie.pl