- Jakie pytania i zadania otrzymujemy w Wielkim Poście 2021 roku? Oto pytania i związane z nimi zadania, jakie otrzymujemy w Wielkim Poście 2021 roku: czego Bóg od nas oczekuje? Jakie dostrzegamy wokół nas zagrożenia i wyzwania? Czy nie za dużo wśród nas „waśni i sporów”, nieżyczliwości i uprzedzeń, zwłaszcza w życiu społecznym i politycznym?  Jakie obszary życia czekają na naszą solidarność, na dar naszych serc? - pytał kard. Stanisław Dziwisz podczas liturgii stacyjnej w Bazylice Mariackiej, która jest świątynią stacyjną na wzór rzymskiej Bazyliki św. Jana i Pawła.

Na początku homilii kardynał wskazał, że słowo Boże poucza w jaki sposób wybierać dobro i wzrastać w miłości. W Środę Popielcową Jezus mówił, że należy podjąć jałmużnę, modlitwę i post. Jałmużna oznacza wszystko czym można obdarować każdego bliźniego. Modlitwa jest postawą przed Bogiem i więzią z Nim. Post jest uporządkowaniem życia i podejmowaniem trudu związanego z czynieniem dobra. – Wszystko to – jałmużnę, modlitwę i post – mamy czynić nie na pokaz, nie na naszą chwałę, ale na chwałę Boga, będącego praźródłem wszelkiego dobra i miłości – zauważył kardynał.

Przywołał czytania z liturgii słowa, w której pojawia się pouczająca katecheza o tym w jaki sposób przeżywać post. Należy strzec się w nim egoizmu i pychy, pozostając otwartym na potrzeby bliźnich. W Księdze Izajasza zostają napiętnowani ludzie, którzy podczas postu prowadzą ze sobą spory, biją się i uciskają innych. Bóg wskazuje, że należy rozerwać kajdany zła i niewoli, i okazać miłość drugiemu człowiekowi. – Dzisiaj te słowa skierowane są do naszych umysłów i serc, do naszej wrażliwości. Oto pytania i związane z nimi zadania, jakie otrzymujemy w Wielkim Poście 2021 roku: czego Bóg od nas oczekuje? Jakie dostrzegamy wokół nas zagrożenia i wyzwania? Czy nie za dużo wśród nas „waśni i sporów”, nieżyczliwości i uprzedzeń, zwłaszcza w życiu społecznym i politycznym?  Jakie obszary życia czekają na naszą solidarność, na dar naszych serc? – pytał kardynał.

W Ewangelii Chrystus prostymi słowami wyjaśnia głęboki sens chrześcijańskiego postu, którego celem jest głęboka więź z Nim samym. Jezus przyszedł na ziemię i zmierzył się ze złem, aby ludzie na nowo mogli stać się dziećmi Bożymi. – Nasz chrześcijański post polega na tym, że utożsamiając się z Chrystusem i pragnąc iść za Nim, towarzyszymy Mu również w Jego trudnych chwilach i męce. Nasz post ma głębokie odniesie do pasji Jezusa, jest wyrazem solidarności z naszym cierpiącym Panem i jednocześnie wdzięczności za to wszystko, czego dokonał dla nas i naszego zbawienia – wskazał kardynał.

Przyznał, że Wielki Post to bardzo twórczy czas, który pomaga w głębszej refleksji nad sprawami życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Wiele wydarzyło się w ostatnim roku. Pojawiła się epidemia, która ogarnęła cały świat, rodzi się wiele konfliktów i napięć, także w sferze życia publicznego. Nie ominęło to także wspólnoty Kościoła, wobec której pojawiły się różne postawy, niektóre wręcz wrogie. To skłania do rachunku sumienia, nawrócenia, podejmowania życia zgodnego z Ewangelią. – Pośród tej całej złożonej rzeczywistości potrzeba nam nadziei. Ona jest odpowiedzią na pokusę zniechęcenia. Nadzieją jest On – Jezus Chrystus, jedyny Zbawiciel świata. W Jego ręku są losy świata i nas wszystkich. Nadzieją są Jego słowa, bo On sam powiedział: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą” (Mk 13, 31). Nadzieją jest Eucharystia, bo jest dla nas Chlebem żywym, byśmy nie ustali w drodze, pośród wszystkich trudności i napięć – zauważył kardynał. Powiedział, że drogę wielkopostną należy poświęcić Panu, prosząc o wstawiennictwo Maryję i św. Jana Pawła II.

Rzymskiemu kościołowi stacyjnemu z pierwszego piątku Wielkiego Postu w Krakowie odpowiada Bazylika Mariacka. To jeden z najważniejszych kościołów Krakowa, wybudowano go w stylu gotyckim w XIV i XV w. W ołtarzu głównym znajduje się ołtarz Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny autorstwa Wita Stwosza. Z wieży mariackiej rozbrzmiewa hejnał, pierwsze wzmianki na jego temat pochodzą z 1392 roku. We wnętrzu tej świątyni modlili się: Świętosław Milczący zwany błogosławionym, św. Faustyna Kowalska, bł. Hanna Chrzanowska oraz św. Jan Paweł II. W murach kościoła Mariackiego pochowana została bł. Zofia Czeska, przy ołtarzu Krzyża Świętego znajdują się relikwie św. Teodora, natomiast przed wejściem odbyła się beatyfikacja bł. Anieli Salawy.

Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

Publikujemy całą treść homilii:

Drodzy Siostry i Bracia!

Na wielkopostnym szlaku przygotowania do głębokiego przeżycia tajemnicy paschalnej – męki, śmierci i zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa, towarzyszy nam codziennie słowo Boże. Ono poucza nas, czego od nas oczekuje Pan, jak mamy szukać i wybierać dobro, jak unikać zła, jak wzrastać nieustannie w miłości Boga i bliźniego. Miłość bowiem jest królewską drogą prowadzącą do pełni życia. W miłości upodabniamy się najbardziej do Boga, który jest Miłością i nas stworzył na swój obraz i podobieństwo.

Dwa dni temu, w Środę Popielcową, otrzymaliśmy od samego Jezusa trzy wskazówki, jakie dobre uczynki możemy podejmować i jak powinniśmy je podejmować. Tymi uczynkami są jałmużna, modlitwa i post. Jałmużna w tym wypadku oznacza wszystko, czym możemy obdarować bliźniego, zarówno bliskich, jak i wszystkich, których spotykamy na naszej drodze. Modlitwa to nasza postawa przed Bogiem, to nasza żywa więź z Nim i nasza rozmowa z Tym, od którego wyszliśmy i do którego wracamy, i w ręku którego jest nasz ostateczny los. Post oznacza porządkowanie naszego życia, uwalnianie się od wszystkiego, co zbyteczne i jednocześnie podejmowanie trudu związanego z czynieniem dobra. Wszystko to – jałmużnę, modlitwę i post – mamy czynić nie na pokaz, nie na naszą chwałę, ale na chwałę Boga, będącego praźródłem wszelkiego dobra i miłości.

Dzisiejsze słowo Boże stanowi pouczającą katechezę o tym, jak mamy przeżywać post. Nie chodzi w nim o naszą osobistą doskonałość wobec Boga w oderwaniu od bliźnich. Podejmując post oraz praktyki ascetyczne, musimy się strzec egoizmu i pychy oraz czuwać, by nasze serce zachowywało cały czas wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka.

W Księdze Izajasza Bóg ustami proroka piętnuje niezwykle ostro ludzi, którzy podczas postu uciskają robotników, prowadzą ze sobą spory i biją się na pięści. Taki post traci wszelki sens, dlatego Bóg pyta dramatycznie: „Czyż to jest post, jaki Ja uznaję, dzień, w którym się człowiek umartwia? Czy zwieszanie głowy jak sitowie i użycie woru z popiołem za posłanie – czy to nazwiesz postem? (Iz 58, 5). Bóg nie poprzestaje na piętnowaniu parodii postu i wskazuje na jakim poście Mu zależy: trzeba „rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać; dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków” (Iz 58, 6-7).

Powyższe słowa zostały zapisane ponad dwa i pół tysiąca lat temu, a przecież wydają się tak aktualne. Dzisiaj te słowa skierowane są do naszych umysłów i serc, do naszej wrażliwości. Oto pytania i związane z nimi zadania, jakie otrzymujemy w Wielkim Poście 2021 roku: czego Bóg od nas oczekuje? Jakie dostrzegamy wokół nas zagrożenia i wyzwania? Czy nie za dużo wśród nas „waśni i sporów”, nieżyczliwości i uprzedzeń, zwłaszcza w życiu społecznym i politycznym?  Jakie obszary życia czekają na naszą solidarność, na dar naszych serc? Te pytania domagają się odpowiedzi.

Sprawa postu powraca również w dzisiejszej krótkiej Ewangelii, w której uczniowie Jezusa są oskarżani, że nie poszczą. Prosta odpowiedź Nauczyciela z Nazaretu wyjaśnia nam głęboki sens chrześcijańskiego postu. Post nie jest celem samym w sobie. Celem jest nasza głęboka więź z Jezusem Chrystusem, Synem Bożym, Zbawicielem świat i Odkupicielem człowieka. Jezus przyszedł na ziemię, żebyśmy mieli życie i mieli je w obfitości, czyli na całą wieczność. Dlatego zmierzył się ze złem, grzechem i śmiercią, by radykalnie naprawić sprawy człowieka i przywrócić Mu godność dziecka Bożego i uczestnictwo w życiu Bożym.

Nasz Pan i Zbawiciel przyjął na siebie solidarnie słabości i grzechy człowieka, wszedł na drogę upokorzenia i ogołocenia, męki i śmierci, ale mocą swego zmartwychwstania wyprowadził nas z niewoli, złamał jarzmo grzechu, rozerwał kajdany zła i przywrócił nam prawdziwą wolność. Nasz chrześcijański post polega na tym, że utożsamiając się z Chrystusem i pragnąc iść za Nim, towarzyszymy Mu również w Jego trudnych chwilach i męce. Nasz post ma głębokie odniesie do pasji Jezusa, jest wyrazem solidarności z naszym cierpiącym Panem i jednocześnie wdzięczności za to wszystko, czego dokonał dla nas i naszego zbawienia. W tym świetle my – uczennice i uczniowie Jezusa, radujący się Jego obecnością w naszym życiu – odczytujemy Jego słowa z dzisiejszej Ewangelii: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć” (Mt 9, 15).

Siostry i bracia, Wielki Post, poprzedzający święta Zmartwychwstania Pańskiego, to bardzo twórczy czas, pomagający nam w głębszej refleksji nad sprawami naszego życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Zdajemy sobie sprawę, że sporo się wydarzyło w ostatnim roku. Towarzyszy nam stale zagrożenie związane z epidemią, która ogarnęła cały świat i nie widać jeszcze jej końca, choć stawiamy czoło temu ogromnemu wyzwaniu, także w odpowiedzi na mandat otrzymany od Boga na początku stworzenia, byśmy sobie czynili ziemię poddaną (por. Rdz 1, 28). Przeżyliśmy i nadal przeżywamy wiele napięć, konfliktów i protestów w sferze życia społecznego i politycznego. To wszystko nie ominęło także wspólnoty Kościoła, wobec którego ujawniły się różne postawy i zamysły serc, niektóre wręcz wrogie. To wszystko skłania nas do rachunku sumienia, do nawrócenia serc, do nieustannego podejmowania trudu życia zgodnego z Ewangelią.

Pośród tej całej złożonej rzeczywistości potrzeba nam nadziei. Ona jest odpowiedzią na pokusę zniechęcenia. Nadzieją jest On – Jezus Chrystus, jedyny Zbawiciel świata. W Jego ręku są losy świata i nas wszystkich. Nadzieją są Jego słowa, bo On sam powiedział: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą” (Mk 13, 31). Nadzieją jest Eucharystia, bo jest dla nas Chlebem żywym, byśmy nie ustali w drodze, pośród wszystkich trudności i napięć.

Powierzmy więc Panu naszą drogę wiekopostną, nasze pragnienia, postanowienia i nadzieje. Niech nam towarzyszy z wysoka Wniebowzięta Matka naszego Pana i Zbawiciela, patronka tej świątyni, będącej dzisiaj stacyjnym kościołem Krakowa. Niech nas wspomaga orędownictwo jakże bliskiego nam św. Jana Pawła II.

Podążajmy z nadzieją na spotkanie z Chrystusem zmartwychwstałym, jedyną nadzieją świata.

Amen!