- Obraz Świętej Rodziny przypomina nam o tym, jak Syn Boży stał się jednym z nas, żył w rodzinie, poznał ludzkie dole i niedole, dzielił ludzki los, by go radykalnie odmienić i otworzyć nam bramę wiodącą do pełni życia, które nie będzie miało kresu - mówił kard. Stanisław Dziwisz w krakowskiej parafii św. Krzyża, którą nawiedziła dziś ikona Świętej Rodziny.
Na początku Mszy św. głos zabrał proboszcz parafii św. Krzyża w Krakowie, ks. Dariusz Guziak. – Jesteśmy dziś wpatrzeni w Świętą Rodzinę z Nazaretu: Jezusa, Maryje i Józefa. To w tej świętej rodzinie pojawił się Arcykapłan Nowego i Wiecznego Przymierza – Jezus Chrystus – powiedział i dodał, że zebrani podczas tej Eucharystii myślą o rodzinach i o kapłanach. Na zakończenie podziękował kardynałowi za jego obecność, modlitwę przez wstawiennictwo św. Jana Pawła II i wygłoszone słowo.
Publikujemy pełny tekst homilii:
Drodzy bracia Kapłani, drogie Siostry i Bracia!
Wsłuchujemy się dziś w słowo Boże w dniu, w którym parafia Świętego Krzyża przyjmuje ikonę Świętej Rodziny, nawiedzającą od ponad pięciu miesięcy wspólnoty parafialne naszej Archidiecezji Krakowskiej. Ta doniosła peregrynacja dobiegnie kresu za dwa tygodnie, w sobotę 25 czerwca, a więc nazajutrz po uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa i w liturgiczne wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Ostatnim kościołem, który nawiedzi ikona, będzie Sanktuarium św. Jana Pawła II na krakowskich Białych Morzach.
Dzisiejsza Ewangelia, odczytywana w święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, została nazwana Modlitwą Arcykapłańską Chrystusa. W tej wzruszającej modlitwie, wypowiedzianej w Wieczerniku przez Jezusa żegnającego się z Apostołami przed czekającą Go męką i śmiercią, nasz Zbawiciel odsłania przed nami głębię swego Serca, będącego gorejącym ogniskiem miłości. Jezus kochał swojego Ojca niebieskiego i dlatego kochał ludzi, oddając za nich życie. Kochał ludzi, bo kochał swego Ojca. W Jezusie Chrystusie wszystko było miłością, a Jego Serce płonęło jedną i niepodzielną miłością Boga i człowieka.
Idąc na śmierć, Jezus nie myśli o sobie. Myśli o każdym człowieku, o nas wszystkich, aby otworzyć przed nami bramy życia wiecznego. Dlatego pragnie, abyśmy poznali „jedynego prawdziwego Boga” (J 17, 3), czyli Jego i naszego Ojca niebieskiego i abyśmy poznali samego Jezusa Chrystusa, bo tylko On ma słowa życia wiecznego, tylko On jest dla nas drogą i prawdą, i życiem.
Jezus był świadom, jak bardzo grzech pustoszy świat i serce człowieka, wprowadzając między ludźmi napięcia, rozłamy, podziały i konflikt. Dlatego modlił się żarliwie o jedność swoich uczniów i wszystkich, którzy uwierzą w Niego na przestrzeni wieków, „aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a ja w Tobie, aby i oni stanowili w nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał” (J 17, 21). Jezusowi zależało na jedności każdej ludzkiej wspólnoty, każdej rodziny, każdego narodu i całej ludzkości.
Takie jest przesłanie związane z dzisiejszą Ewangelią. Pomaga nam ona spojrzeć głębiej na ikonę Świętej Rodziny, stanowiącej dla naszych rodzin i wspólnot wzorzec prawdziwej miłości i zakotwiczonej w niej jedności. Praźródłem wszelkiej miłości jest Bóg w Trójcy Świętej Jedyny – wspólnota miłości Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Niepojęty dla ludzkiego umysłu Bóg, którego najpiękniejszym imieniem jest miłość, postanowił podzielić się swym szczęściem istnienia i miłości, dlatego stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo – stworzył go do życia i miłości na wieki. Również z miłości Bóg postanowił zbawić człowieka po tragedii grzechu pierworodnego, a uczynił to w sposób niewyobrażalny, sam stając się człowiekiem, umierając za nas na krzyżu i zmartwychwstając.
Obraz Świętej Rodziny przypomina nam o tym, jak Syn Boży stał się jednym z nas, żył w rodzinie, poznał ludzkie dole i niedole, dzielił ludzki los, by go radykalnie odmienić i otworzyć nam bramę wiodącą do pełni życia, które nie będzie miało kresu. Świętą Rodzinę współtworzyła Matka Jezusa oraz św. Józef – Jego przybrany ojciec. Dzięki nim Jezus mógł wzrastać w rodzinnym klimacie miłości i przygotowywać się do podjęcia swojej misji głoszenia Dobrej Nowiny i złożenia życia w ofierze za zbawienie świata.
Celem peregrynacji ikony Świętej Rodziny jest zachęcenie nas, byśmy kontemplując postaci Jezusa, Maryi i Józefa, tworzących rodzinę w Nazarecie, spojrzeli na nasze rodziny. Stanowią one dobro, niezbędne dla każdego dziecka przychodzącego na świat dzięki stwórczej miłości Boga oraz miłości swoich rodziców. Taki był i jest zamiar Boży w odniesieniu do każdego człowieka. Niezależnie więc od tego, jakie nasze rodziny są, jakie przeżywają trudności, jakie zauważamy w nich braki i niedociągnięcia, powinniśmy być wdzięczni za ten podstawowy dar.
Ten dar jest równocześnie wyzwaniem i zachętą, by z nim współpracować. Dar jest zadaniem dla małżonków, by pozostali wierni ślubowanej przed ołtarzem miłości i pogłębiali wzajemną miłość pośród wszystkich trosk codziennego życia. Dar jest zadaniem dla rodziców, by troszczyli się o swoje dzieci i wychowywali je do miłości. Dar życia w rodzinie jest zadaniem dla dzieci i młodych, by odkrywali w rodzinie piękno życia, by wzrastali i przygotowywali się w niej do odpowiedzialnej miłości i założenia własnej rodziny.
Zdajemy sobie sprawę, że stan naszych rodzin jest nieraz daleki od ideału, a wiele z nich cierpi z powodu rozwodu małżonków, którzy nie podołali, którym się nie udało ocalić jedności małżeństwa i rodziny. Powinniśmy ich otoczyć zrozumieniem, troską i solidarną modlitwą. Zdajemy sobie również sprawę, jak trudna jest niejednokrotnie sytuacja materialna rodzin, zwłaszcza wielodzietnych. To z kolei zadanie dla odpowiedzialnych za życie społeczne i polityczne, by ciężary złączone z wychowaniem dzieci i utrzymaniem rozkładać solidarnie.
Kościół zawsze uczestniczył i chce uczestniczyć we wspólnej trosce o dobro małżeństw i rodzin. Czyni to na różne sposoby, także przez duchowe przygotowywanie młodych do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny oraz służąc opieką duszpasterską. Słuchanie słowa Bożego, regularne uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii oraz częste przystępowanie do sakramentu pojednania to sprawdzona droga do umacniania wzajemnych więzi małżeńskich i rodzinnych. Niezwykle cenna jest wspólna modlitwa w rodzinie, dlatego bardzo do niej zachęcam. Może obecność i modlitwa przy ikonie Świętej Rodziny zachęci niektóre rodziny do takiej wspólnej modlitwy.
Jak wspomniałem, sześciomiesięczna peregrynacja ikony Świętej Rodziny zakończy się w Sanktuarium św. Jana Pawła II. Ojcu Świętemu zawsze bliska była troska o los małżeństw i rodzin od pierwszych lat kapłaństwa przeżywanego tutaj w Krakowie. Ta troska była jeszcze większa, od kiedy został pasterzem Kościoła Krakowskiego, a zebranym w Polsce doświadczeniem dzielił się później podczas całego swego długiego pontyfikatu. To on powołał do życia Papieską Radę ds. Rodziny oraz zainicjował Światowe Spotkania Rodzin. Najbliższe, dziesiąte już Spotkanie Rodzin odbędzie się za kilkanaście dni w Rzymie pod przewodnictwem Ojca Świętego Franciszka.
Zakończmy naszą refleksję fragmentem modlitwy ułożonej w związku z tym Światowym Spotkaniem Rodzin:
Ojcze Niebieski,
przychodzimy do Ciebie,
aby Cię wielbić i dziękować Ci za wspaniały dar rodziny.
Modlimy się do Ciebie za wszystkie rodziny uświęcone przez sakrament małżeństwa. Niech codziennie na nowo odkrywają łaskę, jaką otrzymały
i jako małe kościoły domowe niech poznają,
jak dawać świadectwo o Twojej obecności oraz miłości, jaką Chrystus obdarza Kościół. Modlimy się do Ciebie za wszystkie rodziny,
które napotykają trudności i cierpienie
związane z chorobą lub inną okolicznością jedynie Tobie wiadomą.
Podtrzymaj je i uczyń je świadomymi ścieżki świętości, na którą je wzywasz,
aby mogły doświadczyć Twojego nieskończonego miłosierdzia
i znaleźć nowe sposoby, by wzrastać w miłości”.
Maryjo, Królowo Rodzin – miej w opiece nasze rodziny.
Święty Józefie, Opiekunie Świętej Rodziny – oręduj za nami.
Święty Janie Pawle II, Papieżu rodziny – módl się za nami
i błogosław z wysoka wszystkim naszym rodzinom.
