– Umywać nogi, to znaczy przyjąć postawę bezinteresownej służby drugiemu człowiekowi. Do każdej i każdego z nas należy zadanie przełożenia tych słów na język codziennej służby zgodnej z osobistym powołaniem – mówił kard. Stanisław Dziwisz w czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej w Sanktuarium św. Jana Pawła II.
– Dzisiaj ta świątynia, podobnie jak wszystkie katolickie kościoły i kaplice na całym świecie, w sposób szczególny staje się Wieczernikiem. Jesteśmy wszyscy zaproszeni, by zasiąść do stołu z naszym Panem i Zbawicielem – powiedział na początku Eucharystii kard. Stanisław Dziwisz. – Niech nas zjednoczy uczestnictwo w świętej Wieczerzy Pańskiej. Trwajmy myślą i sercem przy naszym Panu – dodał.
W homilii metropolita krakowski senior przypomniał, że Jezus zostawił w Wieczerniku testament miłości, który odzwierciedlił się nie tylko w słowach, ale również w geście umycia nóg. – Umywać nogi, to znaczy przyjąć postawę bezinteresownej służby drugiemu człowiekowi. Do każdej i każdego z nas należy zadanie przełożenia tych słów na język codziennej służby zgodnej z osobistym powołaniem w rodzinie, w Kościele i społeczeństwie – zaznaczył.
Podkreślił, że Wielki Czwartek jest dniem ustanowienia Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. – Dzisiaj my, kapłani, uświadamiamy sobie jeszcze bardziej, do jakiej wielkiej sprawy zostaliśmy powołani. Jesteśmy świadomi naszej kruchości i słabości, bo nosimy dar w glinianych naczyniach, ale jednocześnie wiemy, że w dniu święceń kapłańskich zostaliśmy obdarzeni mocą Ducha Świętego – wskazał.
Kardynał przywołał postać św. Jana Pawła II, który był człowiekiem Eucharystii, i dla którego kapłańskie powołanie stanowiło istotny rys tożsamości i służby. – Eucharystia stanowiła centrum każdego dnia jego modlitwy i niezmordowanej służby. Wymownym jest fakt, że serię czternastu encyklik swego długiego pontyfikatu uwieńczył encykliką o Eucharystii, opublikowaną w Wielki Czwartek 2003 roku – zaznaczył.
– Przeżyjmy w skupieniu najbliższe dni, towarzysząc cierpiącemu, przybitemu do krzyża i złożonemu do grobu naszemu Panu. On, umierając i zmartwychwstając, otworzył nam bramy życia wiecznego. W Nim nasza nadzieja. W Nim nasze zbawienie – mówił na zakończenie.
