„Człowiek w świecie" - to temat piątej stacji przygotowań do 20. rocznicy zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu. W czwartą niedzielę Adwentu, 19 grudnia br., Czciciele Bożego Miłosierdzia spotkali się w Bazylice Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach, by rozważać kolejne słowa z papieskiego Aktu zawierzenia „Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka". W tym szczególnym przedświątecznym czasie wszystkie dzieci, które przyszły na Mszę świętą do łagiewnickiego Wieczernika otrzymały figurkę Dzieciątka Jezus, pobłogosławioną przez bp. Jana Zająca.
Godzinie Miłosierdzia i Mszy świętej sprawowanej o godzinie 15.20 przewodniczył ks. Zbigniew Bielas. W homilii Rektor Sanktuarium Bożego Miłosierdzia mówił: – „On będzie pokojem”. Te słowa usłyszeliśmy w dzisiejszym pierwszym czytaniu z Księgi proroka Micheasza zapowiadającym narodziny Mesjasza. Przeżywamy czwartą niedzielę Adwentu, wołamy ‘Maranatha! Przyjdź Panie Jezu’. Dziś rozważamy kolejne słowa z papieskiego Aktu zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu. Przewodnikiem na naszej drodze do 20. rocznicy zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu jest Ksiądz Arcybiskup Marek Jędraszewski, który przygotowuje nasze rozważania. W dzisiejszym pisze o darze Koronki do Miłosierdzia Bożego, o dwóch encyklikach Piusa XI z 1937 roku wskazujących na zagrożenia światowego pokoju: ‘Divini Redemptoris’ – ‘O bezbożnym komunizmie’ i ‘Mit brennerder Sorge’ – ‘Z palącą troską’ o niebezpieczeństwie nazistowskiej ideologii, o zapowiedzi drugiej wojny światowej, którą usłyszały dzieci w Fatimie 13 lipca 1917 roku. Następnie Ksiądz Arcybiskup przechodzi do czasów współczesnych.
W dalszej części homilii ks. Bielas cytował rozważania metropolity krakowskiego.
„Jak wojny stanowią w jakiejś mierze tragiczne zaprzeczenie prawdy, że wszyscy ludzie są dla siebie braćmi, ponieważ mają jednego Ojca w niebie, tak obojętność na Boga sprawia, że tracą oni poczucie własnej tożsamości i gubią sens swego życia. Te bolesne prawdy, odnoszące się głównie do Europy, niósł również, obok wielkiego zatroskania o pokój na świecie, w swoim sercu Jan Paweł II, kiedy 17 sierpnia 2002 roku w Łagiewnikach zawierzał miłosiernemu Bogu „losy świata i każdego człowieka”. Znał przecież przebieg dwóch synodów biskupich, które w roku 1991 i 1999 zostały poświęcone Europie. Po ich zakończeniu wewnętrznie dojrzewał do stwierdzeń, które miał zawrzeć w Adhortacji posynodalnej Ecclesia in Europa. W Adhortacji zawarł między innymi bardzo niepokojący obraz sytuacji duchowej Starego Kontynentu: „To słowo zwrócone jest dzisiaj również do Kościołów w Europie, często wystawionych na pokusę gaszenia nadziei. Wydaje się bowiem, że czasy, w jakich żyjemy i związane z nimi wyzwania to okres zagubienia. Tylu ludzi sprawia wrażenie, że są zdezorientowani, niepewni, pozbawieni nadziei, stan ducha wielu chrześcijan jest podobny. Liczne niepokojące oznaki pojawiły się na początku trzeciego tysiąclecia na horyzoncie kontynentu europejskiego, który «choć jest pełen znaków i świadectw wiary, a jego społeczność niewątpliwie żyje w większej wolności i jest bardziej zjednoczona, odczuwa skutki spustoszenia, jakiego dawna i najnowsza historia dokonała w najgłębszych tkankach jej ludów, często rodząc rozczarowanie»” (EiE,7). Opisując owo duchowe spustoszenie, które dotknęło umysły i serca bardzo wielu mieszkańców Europy, Jan Paweł II wskazywał przede wszystkim na „utratę pamięci i dziedzictwa chrześcijańskiego, któremu towarzyszy swego rodzaju praktyczny agnostycyzm i obojętność religijna, wywołująca u wielu Europejczyków wrażenie, że żyją bez duchowego zaplecza, niczym spadkobiercy, którzy roztrwonili dziedzictwo pozostawione im przez historię. Nie dziwią zatem zbytnio próby nadania Europie oblicza wykluczającego dziedzictwo religijne, a w szczególności głęboką duszę chrześcijańską, przez stanowienie praw dla tworzących ją ludów, w oderwaniu od ich życiodajnego źródła, jakim jest chrześcijaństwo” (EiE, 7).
Abp Marek Jędraszewski patrząc na kończący się już 2021 rok, zauważał: „Wiemy dobrze, jak bardzo również wydarzenia jego miesięcy i dni przyczyniły się do pogłębienia wojen, konfliktów i napięć na całym świecie. Dlatego też z tak wielkim niepokojem patrzymy na naszą bliższą i dalszą przyszłość. Wiemy też, że w ogłoszonym 18 czerwca 2004 roku traktacie konstytucyjnym nie znalazło się invocatio Dei. Z tego powodu Stolica Apostolska dała wyraz swemu wielkiemu rozczarowaniu ustami dyrektora Biura Prasowego Joaquina Navarro-Vallsa, który stwierdził: ‘Stolica Apostolska nie może jednak nie wyrazić rozgoryczenia z powodu sprzeciwu niektórych rządów wobec jednoznacznego uznania chrześcijańskich korzeni Europy. Mamy tu do czynienia ze zlekceważeniem historycznej oczywistości i chrześcijańskiej tożsamości narodów europejskich’.
Taka postawa musiała przynieść tragiczne konsekwencje, przed którymi ostrzegał Papież. Jesteśmy świadkami nieustannie pogłębiającego się kryzysu duchowego Europy. Obecnie postuluje się między innymi pojmować aborcję jako prawo w sposób oczywisty przynależące każdej kobiecie. Ponadto, stosując szantaż ekonomiczny, przymusza się niektóre należące do Unii Europejskiej państwa, w tym również Polskę, aby przyjęły ideologie jednoznacznie podważające zamysł Boga co do godności kobiety i mężczyzny, a w konsekwencji co do małżeństwa i rodziny.
Z tym większym zatem przekonaniem powtarzamy dzisiaj wezwania św. Jana Pawła II Wielkiego, które w Adhortacji apostolskiej Ecclesia in Europa skierował on do Starego Kontynentu:
„Europo trzeciego tysiąclecia:
– Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz – który zbawi!
– Niech nie słabną twe ręce!
– Bądź na powrót sobą! Bądź sama sobą! Odkryj na nowo swe źródła! Ożyw swoje korzenie!
– Nie lękaj się! Ewangelia nie jest ci przeciwna, ale jest po twojej stronie!
– Bądź ufna!
– W Ewangelii, którą jest Jezus, znajdziesz mocną i trwałą nadzieję, której pragniesz!
– Bądź pewna! Ewangelia nadziei nie zawodzi!” (.EiE, 121).
Przygotowując się do jubileuszu dwudziestolecia Aktu zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu, a równocześnie mając na uwadze wszystkie wielkie zagrożenia duchowe i moralne, które dotyczą zarówno całego świata, jak i w szczególności Europy, z tym bardziej żarliwą wiarą i z jeszcze większą niż dotąd ufnością powtarzamy dziś słowa Aktu: ‘Tobie, Boże Ojcze miłosierny, zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka'”.
