Radość płynąca z Chrystusowego zmartwychwstania jest tak wielka, że nie można jej zatrzymywać wyłącznie dla siebie. Trzeba się nią dzielić, aby wciąż umacniać wiarę spotykanych ludzi i coraz głębiej doświadczać Bożej obecności we własnym życiu.
Świadectwo świętego Piotra to streszczenie tożsamości Kościoła, którą czerpie on ze śmierci i zmartwychwstania swojego Boskiego Założyciela. Jezus Chrystus – obecny i działający w Słowie i sakramentach, zwłaszcza Eucharystii – wprowadza pokój i szczęście w życie każdego, kto przyjmie Go z wiarą. Każdy więc może stać się Jego świadkiem na wzór apostołów. Nad przykładem takiego świadectwa w kontekście I czytania z dzisiejszej liturgii (Dz 10, 34a. 37-43) zastanawia się kl. Paweł Stawarczyk z roku IV.
Gdy Piotr przybył do domu setnika Korneliusza w Cezarei, przemówił w dłuższym wywodzie: «Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On, dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.
A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jeruzalem. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzy z Nim jedliśmy i piliśmy po Jego zmartwychwstaniu.
On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów».
MG | WSD AK