Kompozytor przez wiele lat zasiadał w Archidiecezjalnej Komisji Muzyki Kościelnej, zajmując się twórczością muzyczną. 14 grudnia 2001 roku został odznaczony przez Jana Pawła II papieskim medalem Pro Ecclesiae et Pontyfice, a 9 września 2016 roku, z rąk kard. Stanisława Dziwisza, otrzymał Złoty Medal Jana Pawła II za zasługi dla Archidiecezji Krakowskiej.
Urodził się w 1927 roku w Brzeźnicy. Studiował w Krakowie teorię i kompozycję w klasie Stanisława Wiechowicza w Wyższej Szkole Muzycznej oraz muzykologię pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego na Uniwersytecie Jagielońskim. Studia kompozytorskie kontynuował w okresie 1958/59 u Nadii Boulanger i Maxa Deutscha w Paryżu. Jest laureatem szeregu nagród kompozytorskich w kraju i za granią.
Jego kompozytorski start można by datować w roku 1956. Z tego też okresu pochodzą jego utwory dodekafoniczne: Miniatury fortepianowe, Allegro symfoniczne, cykl pieśni Sen kwietny oraz inne. Od roku 1962 zaznacza się okres poszukiwania barwy i brzmienia. Z tego czasu pochodzą utwory: Maraton, Pacem in terris. Pozostawanie w kręgu sonorytycznym nie satysfakcjonuje Juliusza Łuciuka, nie znalazł także zainteresowania w eksperymentach krańcowo swobodnej formy czy teatru instrumentalnego. Coraz bardziej widnieje w jego twórczości potrzeba sięgania do związków z tradycja. Tym najbardziej tradycyjnym elementem stała się melodyka – wspaniały wykwit ducha ludzkiego oraz rytm uproszczony z zawiłych kształtów matematycznych. Dla melodyki kompozytor zaczyna więc poszukiwać coraz innych konstrukcji dźwiękowych, stosując między innymi różnego rodzaju stylizacje korzystając z wzorców skarbca muzyki ludowej czy kultury chrześcijańskiej, zwłaszcza chorału gregoriańskiego. Poważną grupę utworów Juliusza Łuciuka stanowią te o tematyce zaczerpniętej z tekstów liturgicznych albo Pisma Świętego. Wymieniamy te najważniejsze w kolejności powstawania: Msza Dziękczynna (1974), Hymnu de caritate (1976), Antyfony maryjne (na chór mieszany a capella)– Assumpta es Maria, Pulchra es, Benedicta filia, Antyfony – na chór męski (1980-84), Apocalypiss – na solistów i chór mieszany (1985), Magnificat – na chór mieszany(1990), Msza Polska (1993), Partes Variabiles – na chór żeński (1995).
Dla Juliusza Łuciuka ważny jest związek muzyki z wiarą. Jego muzyka jest wiarą, jest wyznaniem wiary. Jest potrzebą wewnętrzną wyznania wiary i niesienia posłannictwa poprzez muzykę ludziom. Szczególne miejsce w twórczości Łuciuka ma osoba i dzieło Ojca Świętego Jana Pawła II, co stało się inspiracją dla wielu jego utworów. By wymienić tylko niektóre: Sonet słowiański do tekstu K. Wojtyły, Litania Polska, Magnificat, Pielgrzym, czy też O Ziemio Polska napisane pod wypływem wygłoszonej przez Jana Pawła II homilii w 1983 roku. Napisał w 1996 roku specjalnie na uroczystość Kanonizacji Królowej Jadwigi Hymn Uwielbienia, do tekstów zaczerpniętych z Liturgii Godzin, utwór dedykowany został Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II. Do Tryptyku Rzymskiego Jana Pawła II, napisał trzy odrębne dzieła (ukończone w 2012 roku).
Napisał także w 1997 roku oratorium p. t. „Sanctus Adalbertus – flos purpureus”, pisane dla uczczenia 1000-letniej rocznicy śmierci św. Wojciecha. Jest to obszerny utwór o życiu i męczeństwie wielkiego Patrona Polski, pisany na 3 solistów, mezzosopran, tenor, baryton, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną. Libretto utworu oparte jest na wybranych fragmentach tekstu z dwóch najstarszych żywotach św. Wojciecha: Jana Kanapariusza z 998 roku oraz Brunona z Kwerfurtu z 1004 roku.
Msza Św. żałobna zostanie odprawiona 23 października 2020 roku w Sanktuarium Św. Jana Pawła II w Krakowie na Białych Morzach.
10.00 – wprowadzenie ciała zmarłego do kościoła
10.30 – Msza Święta żałobna
13.00 – złożenie ciała zmarłego na Cmentarzu Batowickim