Bernard kardynał Maciejowski herb Ciołek, jako biskup łucki położył wielkie zasługi koło przygotowania unii brzeskiej z Kościołem Wschodnim (1596). W 1579 przeniesiony na stolicę wileńską (w rewanżu za Radziwiłła w Krakowie), lecz przez tamtejszą kapitułę nie został przyjęty, ponieważ nie był Litwinem. Wówczas 23 V 1600 otrzymał stolicę krakowską. Zaraz (1601) zwołał synod, na którym uchwalono założenie seminarium duchownego w domu prebendarzy św. Trójcy i oddano je pod opiekę kapituły krakowskiej. Na tymże synodzie uchwalono słynną “pastoralną”, ułożoną przez Łukasza Doktorka, która przyjęta przez synod prowincjalny piotrkowski (z 1607) była przez kilka wieków przewodnikiem dla kapłanów polskich. W 1602 założył seminarium duchowne w Krakowie; przyczynił się w wielkiej mierze do zawarcia Unii Brzeskiej (1596). W 1603 (17 IX) spotkała Maciejowskiego godność kardynalska, tyt. S. Joannie ante Portam Latinam. Za jego czasów powstały w diecezji trzy wielkie fundacje klasztorne: Mikołaj Wolski wprowadził kamedułów na Bielany (1605), Mikołaj Zebrzydowski osadził bernardynów w Kalwarii, a na Wesołą pod Krakowem przybyli z Genui karmelici bosi (1605). Maciejowski został 4 VIII 1605 przeniesiony na stolicę gnieźnieńską. Zmarł 14 I 1608 i został pochowany w katedrze na Wawelu w kaplicy M. B. Śnieżnej. Administrację diecezji pełnił po przeniesieniu Maciejowskiego do Gniezna sufragan Paweł Dębski.