Jan Paweł Woronicz herb Pawęza, biskup wolnego, niepodległego i ściśle neutralnego miasta Krakowa z okręgiem. Mianowany 24 VI 1815, konsekrowany w Warszawie 8 V 1816. Rządził bezpośrednio poza Krakowem tylko nad trzema dekanatami: czernichowskim, nowogórskim i bolechowickim. Woronicz przyjmował na Wawelu zwłoki księcia Józefa Poniatowskiego, a w 1818 Tadeusza Kościuszki. W 1818 ukazała się bulla Piusa VIII “Ex imposita nobil”, która zniosła diecezję kielecką, a jej terytorium podzieliła między diecezję krakowską (7 dekanatów) i nowo utworzoną diecezję sandomierską. Terytorium diecezji krakowskiej na południe od Wisły zajęła utworzona w 1821 diecezja tyniecka, której stolica została w 1826 przeniesiona do Tarnowa. Przy końcu życia Woronicz został przeniesiony do Tarnowa. Przy końcu życia Woronicz został przeniesiony 28 II 1828 na arcybiskupstwo warszawskie. Jako “prymas Królestwa Polskiego” (kongresowego) koronował cara Mikołaja I na króla polskiego. Umarł w Wiedniu 6 II 1829 i według swego życzenia pochowany został na Wawelu w kaplicy biskupa Grota. Po odejściu Woronicza do Warszawy administrował diecezją krakowską Karol Skórkowski, dziekan kapituły.