Kajetan Ignacy Sołtyk herb własnego, od 1749 koadjutor biskupa kijowskiego, przeniesiony do Krakowa 12 III 1759. W 1767 był wywieziony wraz z Józefem Andrzejem Kałuskim i dwoma Rzewuskimi do Kaługi, gdzie spędził 5 lat (do 1773). Wrócił z oznakami nienormalnego stanu umysłu. Miał zatarg z kapitułą i Hugonem Kołłątajem, który reformował Akademię Krakowską, nazwaną Szkołą Główną Koronną. Gdy choroba Sołtyka wzrastała, wywieziono go do Kielc, a zarząd diecezji cum plena iurisdictione objął Michał Jerzy Poniatowski, brat króla, biskup płocki, a później arcybiskup gnieźnieński, który w 1784 zreorganizował w całej diecezji działalność charytatywną (Bractwo miłosierdzia). W części diecezji zawiślańskiej aż do utworzenia diecezji tarnowskiej rządził Józef Kierski, biskup przemyski. W 1790 została od diecezji oderwana część lubelska i przyłączona do diecezji chełmskiej, a niedługo potem do utworzonej diecezji lubelskiej. Sołtyk zmarł w Kielcach 30 VII 1788 i pochowany został w katedrze krakowskiej. W kaplicy świętokrzyskiej stanął jego pomnik. Po śmierci Sołtyka Sejm Czteroletni uchwalił zabór księstwa siewierskiego i przyłączenia go do Królestwa polskiego (1789). Rządy poniatowskie w diecezji krakowskiej zaznaczyły się znoszeniem wielu kościołów i klasztorów.