Pierwszym biskupem utworzonej w roku 1000 diecezji krakowskiej był Poppo, wyliczony zarówno w najstarszym «Katalogu biskupów krakowskich», jak i wspomniany przez kronikarza biskupa Thietmara z Merseburga (†1018) w jego opisie zjazdu gnieźnieńskiego (1000). XIV-wieczne źródła datują rządy arcypasterskie Poppona na lata 1013/14-1023, współcześnie jednak nauka określa jego pontyfikat na lata 1000-1008/9. Co do jego pochodzenia istnieje zgoda wśród badaczy, iż wywodził się z Europy Zachodniej, jednakże przy próbie bliższego doprecyzowania tej kwestii, pojawiają się już rozbieżne opinie (Lotaryngia, Nadrenia, Francja, Włochy). O pasterzowaniu Poppona nie sposób cokolwiek powiedzieć z powodu braku przekazów źródłowych. Z pewnością zaszczepione już wcześniej na ziemiach Polski Południowej chrześcijaństwo docierało w tym czasie do coraz szerszych warstw ludności, wypierając stopniowo dawne wierzenia pogańskie. Za rządów tego biskupa doszło też najpewniej do fundacji pierwszej katedry krakowskiej. Na marginesie wspomnieć można również, iż współcześnie z krakowskim Popponem żył benedyktyn św. Poppo (†1048), opat Stablo i Malmedy, przełożony licznych klasztorów lotaryńskich reguły św. Benedykta z Nursji.