Przejmujące było to spotkanie Zmartwychwstałego Chrystusa z Apostołami, o którym opowiedział  nam w swojej Ewangelii św. Łukasz. Jeszcze niedawno, zaledwie kilka godzin wcześniej, Chrystus towarzyszył dwóm swoim uczniom zdążającym do Emaus. Gdy Go tam na koniec rozpoznali przy łamaniu chleba, a On zaraz potem zniknął im z oczu, natychmiast wrócili do Jerozolimy, by spotkać się z Apostołami. Ci „im [wtedy] oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi»” (Łk 24, 34). Oni z kolei opowiadali o swoim spotkaniu z Chrystusem. I właśnie wtedy Pan Jezus ukazał się im wszystkim.

Pierwszym Jego słowem było obdarzenie Apostołów wielkim darem wynikającym z cudu Zmartwychwstania – darem pokoju. „Rzekł [bowiem] do nich: «Pokój wam!»” (Łk 24, 36c). Natomiast oni zareagowali na to trwogą i lękiem, bojąc się, że widzą ducha. Wówczas Pan Jezus na różne sposoby usiłował ich przekonać, że prawdziwie jest obecny pośród nich jako Człowiek – czyli duchem i ciałem. Wskazał na swoje ręce i nogi, na których widniały ślady po przebiciu ich gwoździami na krzyżu i kazał się ich dotknąć, co więcej, na ich oczach spożył kawałek ryby. Na koniec przypomniał im swoje nauczanie, a przede wszystkim „oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma” (Łk 24, 45). To, co trzykroć wcześniej zapowiadał im odnośnie do tego, co miało Go spotkać w Jerozolimie: uwięzienie i zelżenie przez arcykapłanów i uczonych w Piśmie, wydanie w ręce pogan, ukrzyżowanie i zmartwychwstania dnia trzeciego było wypełnieniem się tego wszystkiego, co o losie Mesjasza kilka wieków wcześniej zostało napisane „w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach” (por. Łk 24, 44b). Co więcej, cierpienia i śmierć, przez które przeszedł, oraz zmartwychwstanie, które stało się Jego tryumfem nad grzechem, śmiercią i szatanem, dokonały się właśnie dlatego, aby „w imię Jego [było] głoszone nawrócenie” i aby „wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy, przynieść odpuszczenie grzechów” (Łk 24, 47). Swoje słowa skierowane do Apostołów i uczniów zakończył Pan Jezus krótkim, a równocześnie jakże zobowiązującym stwierdzeniem: „Wy jesteście świadkami tego” (Łk 24, 48).

Jak bardzo głęboko Apostołowie wzięli sobie te słowa do serca, świadczy zdarzenie, o którym słyszeliśmy w pierwszym dzisiejszym Czytaniu z Dziejów Apostolskich. Oto wokół Apostołów Jana i Piotra, który w cudowny sposób dokonał uzdrowienia pewnego człowieka chromego od urodzenia, zbiegł się lud, pełen zdumienia i zachwytu. To stało się okazją, aby św. Piotr wygłosił im katechezę o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, którą zakończył słowami: „my jesteśmy [tego] świadkami” (Dz 3, 15b).

Tak rzeczywiście się stało. Starodawna i czcigodna Tradycja Kościoła przekazała nam, że wszędzie tam, gdzie się Apostołowie znaleźli, byli jednoznacznymi świadkami ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa. W Jego imię głosili Ewangelię, czyli Dobrą Nowinę, „wszystkim narodom” (por. Mt 28, 19); dla Niego oddali swoje życie, stając się w ten sposób fundamentem Jego Kościoła; tajemnicę Jego Paschy, czyli przejścia z tego świata do Ojca przeżywali razem z pierwszymi chrześcijanami podczas sprawowania „pamiątki Pana”, czyli Eucharystii. Dobitnie świadczy o tym św. Paweł Apostoł, pisząc w Pierwszym Liście do Koryntian: „Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę». Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę». Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor 11, 23-26).

Dlatego też podczas Mszy świętej, tuż po Przeistoczeniu, kapłan mówi uroczyście: „Oto wielka tajemnica wiary!”, a uczestnicy Eucharystii wyznają wtedy swoją wiarę, stając się – także oni! – świadkami ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu Chryste, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale!”.

Drodzy Bracia i Siostry! Niech każde nasze zgromadzenie „na świętej Wieczerzy” będzie naszym osobistym, pełnym wiary i miłości, włączeniem się w to świadectwo, do którego przed wiekami Zmartwychwstały Chrystus wezwał Apostołów i które w Jego Kościele nieustannie trwa i trwać będzie aż do końca wieków. Amen.