Drogi Księże Dyrektorze,
Drogie Siostry Nazaretanki,
Drodzy Chorzy i wszyscy Pracownicy!
Pozdrawiam bardzo serdecznie wszystkich zgromadzonych na Eucharystii, którą sprawujemy w kaplicy Domu Opiekuńczo-Leczniczego w Rabie Wyżnej. Jego patronką jest św. Siostra Faustyna Kowalska, apostołka Bożego miłosierdzia.
W służbie tego miłosierdzia jest również ten Dom. Tu z serc ludzi doświadczonych wielorakim cierpieniem, niepełnosprawnością wznosi się wołanie o miłosierdzie Boże, wznosi się prośba o zdrowie lub jego poprawę. To wołanie i ta prośba nabiera szczególnej mocy w czasie Mszy świętej sprawowanej w tej kaplicy.
Otwórzmy nasze serca na dar miłosiernej miłości Boga, przepraszając Go za nasze grzechy,
zwłaszcza za brak miłości w naszych wzajemnych relacjach.
W Starym Zakonie – powiedział Pan Jezus do św. Faustyny – wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do swego miłosiernego Serca (Dz. 1588).
1. Św. Siostra Faustyna należy dziś do grona największych mistyków i najbardziej znanych świętych Kościoła. Przez nią Pan Jezus przekazał światu orędzie o Bożym Miłosierdziu i ukazał wzór doskonałości chrześcijańskiej zachęcając do głoszenia światu znękanemu wojnami i konfliktami prawdy o Bożym Miłosierdziu.
Św. Faustyna, Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec, w parafii Świnice Warckie, Województwo łódzkie. Na chrzcie świętym otrzymała imię Helena. Od dzieciństwa odznaczała się umiłowaniem modlitwy, pracowitością, posłuszeństwem i wielką wrażliwością na ludzką biedę. Głos powołania odczuwała w swej duszy już od siódmego roku życia, ale wobec braku zgody rodziców na wstąpienie do klasztoru, próbowała go w sobie zagłuszyć. Pracowała jako służąca u bogatych ludzi w Łodzi. Przynaglona wizją cierpiącego Chrystusa wyjechała do Warszawy i tam 1 sierpnia 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. W klasztorze, jako s. Maria Faustyna, przeżyła trzynaście lat pełniąc obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki w wielu domach Zgromadzenia, najdłużej w Płocku, Wilnie i Krakowie. Jej życie, na pozór bardzo zwyczajne, monotonne i szare, kryło w sobie niezwykłą tajemnicę bliskiego obcowania z Chrystusem, który mówił w jej sercu i wzywał ją do podjęcia misji głoszenia światu prawdy o Bożym Miłosierdziu.
2. Lata życia zakonnego Siostry Faustyny obfitowały w nadzwyczajne łaski: objawienia Jezusa Miłosiernego, cierpiącego i zmartwychwstałego, wizje Matki Bożej i Świętych, ukryte stygmaty, przez które uczestniczyła w męce Pańskiej, dar bilokacji, czytania w duszach ludzkich, proroctwa oraz dar mistycznego zjednoczenia z Chrystusem przez miłość. Żywy kontakt z Bogiem, Matką Najświętszą, aniołami, świętymi, duszami czyśćcowymi – cały świat nadprzyrodzony był dla niej nie mniej realny i rzeczywisty niż ten, który dostrzegała zmysłami.
Siostra Faustyna opisała swoje posłannictwo w Dzienniczku, który prowadziła na życzenie Pana Jezusa oraz spowiedników. Zanotowała w nim wiernie wszystkie słowa Pana Jezusa, które słyszała w swym sercu, a także opisała swoje spotkania z Nim. Pan Jezus mówił wielokrotnie w jej duszy: „Sekretarko najgłębszej tajemnicy Mojej. twoim zadaniem jest napisać wszystko, co ci daję poznać o Moim miłosierdziu dla pożytku dusz, które czytając te pisma doznają w duszy pocieszenia i nabierają odwagi zbliżyć się do Mnie (Dz. 1693). Siostra Faustyna była wierna tym wewnętrznym natchnieniom i pod wpływem kierownika duszy, bł. ks. Michała Sopoćko zapisywała wewnętrzne przeżycia dotyczące tajemnicy Bożego Miłosierdzia i głoszenia jej całemu światu.
3. Misja Siostry Faustyny polegała na przypominaniu światu prawdy objawionej w Piśmie Świętym i obecnej w nauczaniu Kościoła, że Bóg jest miłosierny i nigdy nie zapomniał o ludzkości cierpiącej z powodu grzechów. Jest obecny w świecie razem z wszystkimi, którzy cierpią. Towarzyszy przez swoje miłosierdzie obecne w sakramentach Eucharystii i Pokuty oraz w dziełach miłosierdzia spełnianych przez ludzi dobrej woli.
Zadaniem Siostry Faustyny było wypraszanie miłosierdzia dla całego świata, szczególnie przez praktykę modlitw podanych przez Pana Jezusa: jak obraz Chrystusa z podpisem: Jezu, ufam Tobie, święto Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, modlitwa koronką do Miłosierdzia Bożego i modlitwa w godzinie Miłosierdzia (1500). Z tymi formami kultu Pan Jezus związał wielkie obietnice otrzymania szczególnych darów duchowych.
Trzecie zadanie w misji Siostry Faustyny polegało na zainspirowaniu Apostolskiego Ruchu Miłosierdzia Bożego, który podejmuje głoszenie i wypraszanie miłosierdzia Bożego dla świata oraz dąży do chrześcijańskiej doskonałości drogą wskazaną przez Siostrę Faustynę. Jest to droga polegająca na postawie dziecięcej ufności wobec Boga, która wyraża się w pełnieniu Jego woli, oraz postawie miłosierdzia wobec bliźnich. Dzisiaj ten Ruch w Kościele obejmuje miliony ludzi na świecie: zgromadzenia zakonne, instytuty świeckie, kapłanów, bractwa, stowarzyszenia, różne wspólnoty apostołów Bożego Miłosierdzia i osoby indywidualnie podejmujące zadania, które Pan Jezus przekazał przez Siostrę Faustynę.
Siostra Faustyna wyniszczona chorobą i różnymi cierpieniami, które znosiła jako dobrowolną ofiarę za grzeszników, w pełni dojrzała duchowo i mistycznie zjednoczona z Bogiem zmarła w Krakowie 5 października 1938 roku, mając zaledwie 33 lata. Sława świętości jej życia rosła wraz z rozszerzaniem się nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego i w miarę łask wypraszanych przez jej wstawiennictwo. W latach 1965-67 w Krakowie przeprowadzono proces informacyjny dotyczący jej życia i cnót, a w 1968 roku rozpoczęto w Rzymie proces beatyfikacyjny, który ukończono w grudniu 1992 roku. 18 kwietnia 1993 roku, na Placu św. Piotra w Rzymie, Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał aktu jej beatyfikacji, a 30 kwietnia 2000 roku – aktu kanonizacji. Jej relikwie spoczywają w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach.
4. Drodzy bracia i siostry, chorzy i osoby w podeszłym wieku! Tu spotykacie się z Chrystusem, który przeszedł dobrze czyniąc, uzdrawiał chorych i odpuszczał grzechy. Przynoście Mu swoje cierpienie spowodowane chorobą i podeszłym wiekiem. Uczestnicząc w Jego Najświętszej Ofierze czy adorując Go ukrytego w tabernakulum, proście, by dał wam siłę do przyjęcia cierpienia i starości w świetle i w duchu Jego Ewangelii.
W waszej odpowiedzi nie może zabraknąć miłości braterskiej, której przymioty ukazał św. Paweł w hymnie o miłości. Ona „nie pamięta złego”. Trzeba więc wybaczyć tym, do których czujemy żal, że nie znaleźli dla nas miejsca w swoim domu, że może zapomnieli o nas, nie mają czasu dla nas. miłość.
5. Drodzy bracia i siostry, wszyscy, którzy pracujecie w tym Domu! On zrodził się z miłości, aby służyć miłości. W szczególny sposób woła o nią człowiek cierpiący, chory i niesprawny z racji zaawansowanego wieku. Wasz trud, a więc opieka lekarska i rehabilitacyjna, troska o zaspokojenie podstawowych potrzeb, zapewnienie godziwych warunków życia jest waszą odpowiedzią na wołanie o miłość, które tu codziennie słyszycie. Pragnę wam wyrazić głęboką wdzięczność za waszą bardzo odpowiedzialną, trudną i wymagającą służbę miłości. W trudzie dnia codziennego niech was umacnia świadomość, że jest to trud dla Chrystusa.
Niech dzięki waszej posłudze miłości każdy mieszkaniec tego Domu będzie mógł powtórzyć słowa Ojca Świętego Jana Pawła II z jego Listu, który mając 79 lat napisał do osób w podeszłym wieku: „Mimo ograniczeń mego wieku bardzo wysoko cenię sobie życie i umiem się nim cieszyć. Dziękuję za to Bogu! Pięknie jest służyć aż do końca sprawie Królestwa Bożego” (n. 17). Amen.