Czytania: Kol 3, 12-17; Mt 7, 7-11

Szanowni przedstawiciele Władz Miasta Libiąża

i Władz Samorządowych,

Bracia i Siostry!

1. Na początku muszę wyznać, że z zainteresowaniem przestudiowałem bogaty program różnych inicjatyw i wydarzeń związanych z jubileuszem pięćdziesięciolecia Praw Miejskich Libiąża. W programie rozpisanym na wiele miesięcy widnieją wydarzenia sportowe, artystyczne, literackie orz o charakterze edukacyjnym. Nie zabrakło w tym programie jubileuszowych uroczystości również Mszy świętej, którą dzisiaj sprawujemy w najstarszej świątyni Libiąża pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego. Dziękuję Władzom Miasta za zaproszenie.

Jak wiemy, pierwsza udokumentowana wzmianka o Libiążu pochodzi z połowy XIII wieku i zapisana jest w „Kronice” Jana Długosza. Wiemy również, że w miejscu obecnego kościoła od niepamiętnych czasów stała drewniana kapliczka, w której nabożeństwa odprawiali księża z oświęcimskiej parafii. Ważnym wydarzeniem dla Libiąża było erygowanie parafii Przemienienia Pańskiego w 1730 roku oraz wzniesienie tutaj drewnianego gotyckiego kościoła. Dodajmy jeszcze, że wobec wzrastającej liczby parafian na początku XX wieku wybudowano obecną świątynię.

Przypominamy o tym, by podkreślić, jak bardzo Kościół wpisał się w wielowiekowe dzieje Libiąża. Ludzie rodzący się na tej ziemi i odchodzący stąd od wieczności tworzyli wspólnotę, w której wiara w Jezusa Chrystusa była i jest fundamentem, istotnym rysem tożsamości osób i społeczności. Kościół towarzyszył zawsze i nadal towarzyszy tej społeczności, integruje ją i umacnia wzajemne międzyludzkie więzi. Mamy tu dobry przykład, jak państwo i Kościół, zachowując autonomię, podejmuje życzliwą współpracę, bo przecież służymy tym samym ludziom, temu samemu społeczeństwu. To wszystko zapisane jest w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w międzynarodowej umowie, jaką jest konkordat zawarty między Polską i Stolicą Apostolską.

2. Obejmując dziś spojrzeniem dzieje Libiąża, a zwłaszcza historię ostatnich pięćdziesięciu lat, rodzi się w naszym sercu uczucie wdzięczności wobec wszystkich, którzy wnieśli swój większy lub mniejszy wkład w budowanie wizerunku Miasta. Na ten wizerunek składa się wiele elementów, poczynając od krajobrazu i architektury, poprzez kopalnię, zakłady pracy, szkoły, ośrodki kultury i sportu, instytucje i organizacje społeczne, a także parafie i świątynie. Cała ta bogata i zróżnicowana rzeczywistość służy człowiekowi i rodzinie jako podstawowej ludzkiej wspólnocie. Wyrażamy dziś wdzięczność wszystkim współtworzącym dzisiejszy Libiąż. Pamiętamy również o tych, którzy już odeszli, a nasza wdzięczność przyjmuje kształt modlitwy o wieczny dla nich pokój.

Słyszeliśmy dziś w odczytanym fragmencie Listu do Kolosan wezwanie Apostoła: „bądźcie wdzięczni” (Kol 3, 15). Okazując wdzięczność ludziom, dziękujemy przede wszystkim Bogu, bo to On jest praźródłem wszelkiego dobra. Jemu wszystko zawdzięczamy. On jest Panem ludzkich dziejów. W Jego ręku jest nasz los, nasza teraźniejszość i przyszłość. Sprawowana przez nas Eucharystia jest najwyższą modlitwą dziękczynną Bogu za wszystkie Jego wielkie dzieła stworzenia i zbawienia człowieka, a także za Jego nieustanną opiekę nad nami, nad naszymi rodzinami i zagrodami, nad miastami i wioskami, nad całym światem.

3. Naszej wdzięczności towarzyszy dziś modlitwa błagalna. Zachęca nas do niej Jezus, mówiąc: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą” (Mt 7, 7-8). Zachęcając do tej modlitwy, Chrystus powołuje się na dobroć serca rodziców wobec dzieci, więc tym bardziej możemy liczyć na dobroć Serca Boga, który jest naszym najlepszym Ojcem: „Gdy którego z was syn prosi o chleb, czy jest taki, który poda mu kamień? […] Jeżeli więc wy, choć źli jesteście. Umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą” (Mt 7, 9. 11). Składamy więc dziś w Sercu Boga teraźniejszość i przyszłość Miasta Libiąża i wszystko, co go stanowi: zamieszkujących w nim ludzi, obecne w nim środowiska pracy, nauki i kultury. Świadomi jesteśmy, że – jak mówi staropolskie przysłowie – „bez Boga ani do proga”. Pamiętamy też o słowach Psalmisty, w których zawarta jest głęboka mądrość i wielowiekowe doświadczenie ludów i narodów: „Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą. Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże, strażnik czuwa daremnie. Daremnym jest dla was wstawać przed świtem, wysiadywać do późna – dla was, którzy jecie chleb zapracowany ciężko; tyle daje On i we śnie tym, których miłuje” (Ps 127, 1-2).

Wsłuchujemy się dziś w te słowa, myśląc zwłaszcza o Libiążu, o Polsce i Europie. Powinniśmy budować gmach naszego życia, naszej ojczyzny i naszego kontynentu na chrześcijańskich wartościach, które są wartościami ogólnoludzkimi i z których wyrasta nasza kultura, nasza polska i europejska tożsamość.

4. Jubileusz Miasta zachęca nas do refleksji nad tym, jakie postawy możemy i powinniśmy przyjmować, aby budować prawdziwą wspólnotę, w której dla wszystkich jest miejsce, która nikogo mnie wyklucza z powodu jego poglądów, w której każdy jest szanowany i w której zwłaszcza ubodzy oraz niepełnosprawni mogą liczyć na solidarną pomoc pozostałych obywateli, a zwłaszcza władz.

Zdajemy sobie sprawę, jak bardzo życie społeczne i polityczne w Polsce cierpi z powodu permanentnej niechęci, uprzedzeń, a niejednokrotnie wzajemnej wrogości poszczególnych partii. Nikt nie ma monopolu na prawdę, na najlepszy sposób rządzenia, dlatego uprawniony w polityce spór powinien dotyczyć spraw, dobra wspólnego, a nie dzielić ludzi.

 Dzisiaj św. Paweł przypomniał nam listę postaw niezbędnych w życiu każdej społeczności, poczynając od rodziny, ale nie kończąc na niej. Może słowa Apostoła wydają nam się utopijne w odniesieniu do życia społecznego i politycznego, ale warto się w nie wsłuchiwać, by wiedzieć, do jakiego ideału życia wezwany jest każdy uczeń Nauczyciela z Nazaretu – Jezusa Chrystusa: „obleczcie się – pisze św. Paweł – w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy. Na to zaś wszystko przyobleczcie miłość, która jest więzią doskonałości.
A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy” (Kol 3, 12-15).

5. Takiej postawy uczył nas św. Jan Pawel II. Ojciec Święty szanował każdego człowieka, bez względu na jego pochodzenie, kolor skóry, bez względu na jego poglądy i wierzenia. Jako Papież rozmawiał ze wszystkimi przywódcami państw, niekoniecznie zgadzając się z ich sposobami rządzenia. Uważał i chciał, by po spotkaniu z nim ludzi stawali się lepsi, bardziej otwarci i wrażliwi, i z reguły się mu to udawało. Chciał być wszystkim dla wszystkich, bo tak pojmował swoją pasterską posługę dla Kościoła i świata, dlatego stał się duchowym przywódcą dla milionów ludzi na naszej planecie.

Jan Paweł II jest ojcem i patronem naszej polskiej wolności, którą odzyskaliśmy po kilkudziesięciu latach panowania totalitarnego systemu w naszej części świata. Ojciec Święty przez dwadzieścia siedem lat pontyfikatu żył z dala od ojczyzny. Był dla całego Kościoła i świata, ale nie był mu obojętny los Polski. Przemawiając w polskim parlamencie dwadzieścia lat temu, 11 czerwca 1999 roku, powiedział: „Wyzwania stojące przed demokratycznym państwem domagają się solidarnej współpracy wszystkich ludzi dobrej woli – niezależnie od opcji politycznej czy światopoglądu, którzy pragną razem tworzyć wspólne dobro Ojczyzny. Szanując właściwą życiu wspólnoty politycznej autonomię, trzeba pamiętać jednocześnie o tym, że nie może być ona rozumiana jako niezależność od zasad etycznych. […] Dzieląc się radością z pozytywnych przemian dokonujących się w Polsce na naszych oczach, winniśmy sobie również uświadomić, że w wolnym społeczeństwie muszą istnieć wartości zabezpieczające najwyższe dobro całego człowieka. Wszelkie przemiany ekonomiczne mają służyć kształtowaniu świata bardziej ludzkiego i sprawiedliwego. Chciałbym życzyć polskim politykom – mówił dalej Jan Paweł II – i wszystkim osobom zaangażowanym w życiu publicznym, by nie szczędzili sił w budowaniu takiego państwa, które otacza szczególną troską rodzinę, życie ludzkie, wychowanie młodego pokolenia, respektuje prawo do pracy, widzi istotne sprawy całego narodu i jest wrażliwe na potrzeby konkretnego człowieka, szczególnie ubogiego i słabego” (n. 5).

6. Możemy pochylić się nad tymi słowami wypowiedzianymi przed laty, bo nie straciły one nic na aktualności i mogą inspirować wszystkich, którzy chcą służyć również lokalnej społeczności, jaką stanowi Libiąż.

Powierzmy Bogu wszystkie sprawy Miasta, jego obywateli oraz jego różnych instytucji i środowisk. Prośmy o Boże błogosławieństwo dla Libiąża na następne lata i dziesięciolecia. Prośmy o wstawiennictwo we wszystkich naszych sprawach osobistych, rodzinnych i społecznych świętych Patronów Polski, a także św. Jana Pawła II. Niech Duch Święty, którego uroczystość Zesłania obchodziliśmy kilka dni temu, zstąpi również na tę ziemię i niech odnowi jej oblicze.

Amen!

                                                 Stanisław kard. Dziwisz