Czytania: Dz 5, 27b-32. 40b-41; Ap 5, 11-14; J 21, 1-19
Drodzy Bracia i Siostry!
1. Dzisiejsza Ewangelia zachęca nas, abyśmy myślą i sercem przenieśli się do Ziemi Świętej, nad brzeg Jeziora Tyberiadzkiego. Tam zmartwychwstały Jezus po raz trzeci ukazał się najbliższym uczniom – galilejskim rybakom, których już wcześniej powołał i powiedział im, że staną się rybakami ludzi. Wśród nich był także Szymon Piotr. Ponieważ całonocny połów okazał się daremny, nie mieli nic do jedzenia. I wtedy o świcie stanął na brzegu nierozpoznany przez nich Chrystus. Zachęcił ich, by jeszcze raz zarzucili sieci i – jak słyszeliśmy – zagarnęli mnóstwo ryb, a przede wszystkim w tajemniczej postaci rozpoznali zmartwychwstałego Mistrza. On sam przygotował im na ogniu posiłek, podał chleb oraz rybę, a onieśmielonych rybaków zachęcił prostymi i przyjaznymi słowami: „Chodźcie, posilcie się!” (J 21, 12).
Jezus podał apostołom chleb powszedni, ale w Jego ręku jest on symbolem Chleba życia. A Chleb życia to Ewangelia i Eucharystia. Słowo Jezusa Chrystusa jest słowem życia wiecznego. Jego Ciało jest Chlebem żywym, który stał się pokarmem dla nas – pielgrzymów zdążających do wieczności. Spożywajmy Chleb życia wiecznego, karmiąc się słowem Bożym i Ciałem Chrystusa. Posilajmy się tym pokarmem każdego dnia. Bierzmy go z rąk Syna Bożego, naszego Pana i Zbawiciela!
2. Po spożytym posiłku odbyła się najważniejsza w życiu Szymona Piotra rozmowa ze zmartwychwstałym Jezusem. Wiemy, że przygotowywał On tego galilejskiego rybaka do podjęcia szczególnego zadania. Miał stać się opoką – skałą rodzącego się Kościoła, wspólnoty uczniów Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, która z czasem miała stać się planetarną wspólnotą, obejmująca cały świat, wszystkie narody, języki i kultury. Chrystus wybrał do tego zadania słabego człowieka, ale człowieka żywej wiary i szczerego serca. Takim był Piotr.
Na brzegu jeziora Jezus zadał mu potrójne, uroczyste pytanie, dotyczące najważniejszej sprawy: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? […] Czy kochasz Mnie?” Co miał powiedzieć apostoł, który wcześniej zaparł się Mistrza w noc poprzedzającą Jego mękę i śmierć na krzyżu? Szymon Piotr był tego świadom, dlatego odpowiedział pokornie, ale zgodnie z prawdą, powołując się na znajomość ludzkiego serca przez Jezusa: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiedz, że Cię kocham” (por. J 21, 15-17). I wtedy otrzymał pasterskie zadanie, które stało się misją całego jego dalszego życia. Wyruszył na drogi ówczesnego świata, by głosić Dobrą Nowinę o zbawieniu – o Bogu, który tak „umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). Piotr zapłacił za swą pasterką misję najwyższą cenę, podobnie bowiem jak jego Mistrz w Jerozolimie, ukrzyżowany został w stolicy pogańskiego rzymskiego imperium, która stała się stolicą chrześcijaństwa. Misja Piotra nigdy nie została przerwana. Od czasów apostolskich, nie zważając na piętrzące się trudności i prześladowania, Kościół głosi nieprzerwanie światu Ewangelię życia. Ona również dotarła na naszą polską ziemię.
3. Drodzy bracia i siostry, rozpoczynamy dziś w Polsce Jedenasty Tydzień Biblijny pod hasłem: „Głosili Ewangelię mocą Ducha Świętego”. To błogosławiony czas uwielbienia Boga za Jego Słowo – za Ewangelię, która za sprawą Ducha Świętego niesie nam miłość Boga i Jego zbawienie, Jego światło i nadzieję. Otwieramy ten Tydzień Niedzielą Biblijną, poświęconą Narodowemu Czytaniu Pisma Świętego. Nasi przodkowie, zanim przyjęli Chrzest, najpierw otworzyli swe serca na Ewangelię Jezusa Chrystusa. Ewangelia kształtowała ich umysły, sumienia i serca. Ona sprawiła, że oni, a my wraz nimi staliśmy się narodem chrześcijańskim, otwartym na kulturę chrześcijańskiej Europy – Europy św. Augustyna i św. Grzegorza Wielkiego, Europę świętych Cyryla i Metodego, św. Brygidy i św. Franciszka z Asyżu.
Dzisiaj tę chrześcijańską kulturę, opartą na prawdzie o Bogu i człowieku, na przykazaniu miłości Boga i bliźniego, winniśmy ocalić i pomnażać w naszych rodzinach i wspólnotach, w naszych parafiach, w środowiskach nauki i pracy, w cały naszym ojczystym Domu.
Do Narodowego Czytania Pisma Świętego przez cały najbliższy rok wybrana została Ewangelia według św. Jana – Ewangelia o nieskończonej miłości Boga do ludzi i heroicznej miłości bliźniego. Przypomnijmy te słowa Jezusa, będące Jego testamentem, bo wypowiedziane w przeddzień męki i śmierci: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 12-13). Tym przykazaniem żyli nasi Święci, poczynając od św. Wojciecha i św. Stanisława, przez
św. Maksymiliana Kolbego aż do św. Jana Pawła II, którego za gorliwość pasterską, za miłość do braci i sióstr, za pragnienie wyzwolenia ich z kajdan totalitarnej ideologii, dosięgły kule zamachowca na Placu św. Piotra, 13 maja 1981 roku.
4. W dzisiejszej liturgii Słowa wysłuchaliśmy mowy św. Piotra, który w imieniu wszystkich Apostołów oznajmił odważnie prześladowcom: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29). Takiej postawy uczy nas Ewangelia i całe Pismo Święte – słowo Boże, które porządkuje świat ludzkich wartości i postaw, praw i obowiązków, pragnień i nadziei. W światłach słowa Bożego zaczynamy pojmować, kim jesteśmy, skąd przychodzimy i dokąd zmierzamy. Słowo Boże pomaga nam zrozumieć, kim jest człowiek i kim jest Bóg, nasz Stwórca, Pan i Zbawiciel. To On powinien być w centrum naszego życia osobistego, rodzinnego i społecznego. W świetle Bożej prawdy powinniśmy ustanawiać nasze ludzkie prawa i zasady. Przypomnijmy znane powiedzenie, że jeżeli Bóg jest na pierwszym miejscu, wtedy wszystkie inne sprawy są na swoim miejscu!
Bóg przemawia codziennie do człowieka. Przemawia do nas w głębi naszego serca. Przemawia do nas przez wydarzenia w świecie. Przemawia do nas przez ludzi, których spotykamy na naszych drogach. Przemawia do nas w Piśmie Świętym i jest to uprzywilejowane miejsce, w którym możemy się z Nim spotkać i usłyszeć Jego głos. Bóg nie przemawia do nas jakimś tajemnym szyfrem, ale prostymi słowami Ewangelii, odsłaniającymi nam prawdę. Dlatego Pismo Święte nie powinno tylko spoczywać na półkach w naszych domach. Powinniśmy je czytać, by oświecać nasze umysły, rozpalać nasze serca i umacniać naszą wolę do jeszcze większej miłości i służby. Oby takim okazał się owoc Narodowego Czytania Pisma Świętego.
6. Siostry i bracia, czterdzieści lat temu, podczas pierwszej podróży apostolskiej do Ojczyzny, św. Jan
Paweł II modlił się żarliwie w naszej Stolicy, aby Duch Święty zstąpił i odnowił ziemię, naszą ziemię. Wiemy, że w przedziwny sposób ta modlitwa została wysłuchana. Duch Święty odnowił naszą ziemię. Zostaliśmy wyprowadzeni z domu niewoli i żyjemy w wolnej Polsce. Ale wewnętrzną, osobistą wolność musimy zdobywać codziennie. Chodzi o wyzwalanie się od zła, od grzechu, od egoizmu, od tego wszystkiego, co sprzeciwia naszej godności jako dzieci Bożych. Ale to za mało. Chodzi również o taką wewnętrzną wolność, której owocem jest dobro, miłość i służba. Do takiej wolności wyswobodził nas Jezus Chrystus, umierając za nas i zmartwychwstając dla nas.
W odczytanym dziś fragmencie z Dziejów Apostolskich św. Piotr zapewnia nas, że Bóg udzieli Ducha Świętego tym, którzy są Mu posłuszni (por. Dz 5, 32). Posłuszeństwo Bogu i Jego prawu, Jego przykazaniom, stanowi miarę naszej duchowej dojrzałości, zdolności i gotowości do miłości i służby. Umacniajmy się w takiej postawie, czytając i rozważając słowo Boże, umacniając się życiodajnymi sakramentami, uczestnicząc aktywnie w życiu Kościoła – wspólnoty, którą wszyscy tworzymy, za którą wszyscy jesteśmy odpowiedzialni. To jest nasze codzienne zadanie, nie tylko do święta. Dawajmy świadectwo całym naszym życiem, że warto i trzeba postawić na Chrystusa, powierzyć Mu nasz los, bo tylko On ma słowa życia wiecznego.
Amen!
Stanisław kard. Dziwisz