Mszy św. w kościele św. Maksymiliana Marii Kolbego w Krakowie o godz. 18.00 przewodniczył będzie abp Marek Jędraszewski, metropolita krakowski.
Tradycja Liturgii stacyjnej zrodziła się w Rzymie. Przez kilka pierwszych wieków chrześcijaństwa biskup Rzymu nie miał „swojego” kościoła. Katedra biskupa Rzymu została wybudowana dopiero po roku 313 poza terenami zamieszkiwanymi przez chrześcijan. Papież nawiedzał rzymskie kościoły tytularne, by sprawować w nich uroczystą Eucharystię, w której uczestniczyli przedstawiciele wszystkich siedmiu regionów kościelnych Rzymu. Przybycie biskupa Rzymu do lokalnej wspólnoty nadawało Eucharystii szczególnie uroczysty charakter. Drugie „źródło” świątyń stacyjnych to kościoły związane z kultem świętych – szczególnie męczenników.
Liturgiczne „wędrowanie” papieża po rzymskich kościołach nie ograniczało się jedynie do okresu Wielkiego Postu, lecz trwało cały rok obejmując najważniejsze święta i okresy liturgiczne. Tradycja wielkopostnych kościołów stacyjnych była kultywowana w Rzymie aż do początków XIV wieku. Przywrócono ją tam w roku 1979. Liturgię tę podjęło z czasem wiele innych stolic biskupich. Za sprawą abp. Marka Jędraszewskiego, jako ówczesnego metropolity, zaczęto ją sprawować w Łodzi w 2013 r. Obejmując Archidiecezję Krakowską abp Jędraszewski wprowadził ją także pod Wawelem.
Kościołem stacyjnym drugiej środy Wielkiego Postu jest bazylika św. Cecylii na Zatybrzu, która została prawdopodobnie zbudowana w miejscu domu św. Cecylii. Według legendy święta ukazała się we śnie Paschalisowi I, wskazując mu miejsce pochówku swego ciała. Papież odnalazł je i sprowadził do jej domu. Pod ołtarzem umieszczono rzeźbę autorstwa Stefano Maderno przedstawiającą postać Cecylii w pozycji, w jakiej odkryto jej ciało w 1599 roku.
Rzymskiemu kościołowi stacyjnemu drugiej środy Wielkiego Postu w Krakowie odpowiada kościół św. Maksymiliana Marii Kolbego, który powstał dzięki inicjatywie Sługi Bożego ks. Józefa Kurzei. Ks. Mikołaj Kuczkowski, na osobistą prośbę kard. Karola Wojtyły, podjął się budowy kościoła, która zakończyła się w 1983 roku. W sierpniu 1988 roku odbywały się tu obrady plenarne pierwszej niezależnej Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka. Posadzka świątyni jest wykonana z czerwonego marmuru, ołtarz z białego marmuru karraryjskiego, był to dar Jana Pawła II. Papież dokonał konsekracji kościoła podczas pielgrzymki do Polski 22 czerwca 1983 roku.
Duchowość Liturgii stacyjnej koncentruje się wokół trzech elementów. Pierwszy to pokutny charakter celebracji, dzięki któremu można głębiej przeżyć Wielki Post. Uczestnicy „dnia stacyjnego” słuchają Słowa Bożego, trwają na modlitwie, podejmują post, a w czasie celebracji Eucharystii składają ofiarę na potrzebujących. Ci, którzy pielgrzymują do kolejnych kościołów, przebywają również duchową drogę, która zbliża ich do głębszego przeżycia Paschy Pana. Drugim celem jest ukazanie miasta jako „przestrzeni świętej”, bo wierni gromadzą się na liturgii pokutnej w każdej jego dzielnicy. Trzeci aspekt to przybycie biskupa do wspólnoty. Biskup umacnia uczestników Eucharystii w gorliwym podejmowaniu modlitwy, postu, i jałmużny, a jego obecność jest znakiem jedności Kościoła.