Tradycja Liturgii stacyjnej zrodziła się w Rzymie. Przez kilka pierwszych wieków chrześcijaństwa biskup Rzymu nie miał „swojego” kościoła. Katedra biskupa Rzymu została wybudowana dopiero po roku 313 poza terenami zamieszkiwanymi przez chrześcijan. Papież nawiedzał rzymskie kościoły tytularne, by sprawować w nich uroczystą Eucharystię, w której uczestniczyli przedstawiciele wszystkich siedmiu regionów kościelnych Rzymu. Przybycie biskupa Rzymu do lokalnej wspólnoty nadawało Eucharystii szczególnie uroczysty charakter. Drugie „źródło” świątyń stacyjnych to kościoły związane z kultem świętych – szczególnie męczenników.
Liturgiczne „wędrowanie” papieża po rzymskich kościołach nie ograniczało się jedynie do okresu Wielkiego Postu, lecz trwało cały rok obejmując najważniejsze święta i okresy liturgiczne. Tradycja wielkopostnych kościołów stacyjnych była kultywowana w Rzymie aż do początków XIV wieku. Przywrócono ją tam w roku 1979. Liturgię tę podjęło z czasem wiele innych stolic biskupich. Za sprawą abp. Marka Jędraszewskiego, jako ówczesnego metropolity, zaczęto ją sprawować w Łodzi w 2013 r. Obejmując Archidiecezję Krakowską abp Jędraszewski wprowadził ją także pod Wawelem.
Kościołem stacyjnym w piątek IV tygodnia Wielkiego Postu jest bazylika św. Euzebiusza. Świątynia wznosi się nad domem kapłana rzymskiego o tym samym imieniu, który z rozkazu Konstancjusza II został skazany na śmierć głodową przez zamurowanie we własnym domu. Papież Liberiusz wzniósł kościół na cześć św. Euzebiusza i konsekrował go w 357 roku. Na placu przed świątynią znajduje się figura Matki Bożej umieszczona w 1954 roku – w stulecie ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.
Rzymskiemu kościołowi stacyjnemu z piątku IV tygodnia Wielkiego Postu w Krakowie odpowiada kościół Matki Bożej Różańcowej na Piaskach Nowych. Tutejsza parafia została utworzona w 1992 roku. Kościół wybudowano w latach 1993-1997, a konsekrowano w 2003 r. Budowla cechuje się prosto zamkniętym prezbiterium, masywną kruchtą oraz niską wieżą, niemalże całkowicie wkomponowaną w bryłę kościoła.
Duchowość Liturgii stacyjnej koncentruje się wokół trzech elementów. Pierwszy to pokutny charakter celebracji, dzięki któremu można głębiej przeżyć Wielki Post. Uczestnicy „dnia stacyjnego” słuchają Słowa Bożego, trwają na modlitwie, podejmują post, a w czasie celebracji Eucharystii składają ofiarę na potrzebujących. Ci, którzy pielgrzymują do kolejnych kościołów, przebywają również duchową drogę, która zbliża ich do głębszego przeżycia Paschy Pana. Drugim celem jest ukazanie miasta jako „przestrzeni świętej”, bo wierni gromadzą się na liturgii pokutnej w każdej jego dzielnicy. Trzeci aspekt to przybycie biskupa do wspólnoty. Biskup umacnia uczestników Eucharystii w gorliwym podejmowaniu modlitwy, postu, i jałmużny, a jego obecność jest znakiem jedności Kościoła.