Urodził się 24 października 1934 r. w Radziechowach. Syn Władysława Pieronka i Pauliny z domu Wolny. Na chrzcie otrzymał imiona Tadeusz Władysław. W czasie okupacji rodzinę wysiedlono na Lubelszczyznę. Wraz z bratem uniknął wysiedlenia przenosząc się na plebanię w Kętach, gdzie proboszczem był jego wujek ks. Jan Wolny. Do szkoły średniej uczęszczał w Żywcu. Po maturze w 1951 r. podjął studia na Wydziale Teologicznym UJ i formację w Krakowskim Seminarium Duchownym. Na kapłana wyświęcił go abp Eugeniusz Baziak 26 października 1957 r. Skierowany na studia na Wydziale Prawa KUL. Doktorat obronił w 1960 r. na podstawie pracy „Organizacja prawna kapituły kolegiaty św. Anny w Krakowie”. Po rocznym wikariacie w Bielsku-Białej kontynuował studia specjalistyczne w Rzymie na Wydziale Prawa Cywilnego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. Równocześnie w latach 1962-65 odbył trzyletnie Studium Roty Rzymskiej uzyskując dyplom adwokata rotalnego. Po powrocie był prefektem Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, obrońcą węzła małżeńskiego w Sądzie Metropolitalnym i wykładowcą prawa kanonicznego. Habilitował się w 1975 r. na podstawie „Duplex sententia conformis w sprawach o nieważność małżeństwa w prawie kanonicznym. Studium historyczno-prawne”. W latach 1974-80 był prodziekanem Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie. Równocześnie był wykładowcą w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Najważniejszym obszarem jego badań naukowych stała się synodalność wynikająca z ducha Soboru Watykańskiego II, który śledził jako student rzymski. Ta fascynacja przełożyła się na praktykę. Został sekretarzem Synodu Duszpasterskiego Archidiecezji Krakowskiej, który poprowadził kard. Karol Wojtyła (1972-1979), następnie sekretarzem I synodu Metropolii Krakowskiej, a wreszcie biorąc udział w przeprowadzeniu II Polskiego Synodu Plenarnego. Dokumenty Synodu Krakowskiego opublikował w dwutomowej monografii pt. „Duszpasterski Synod Archidiecezji Krakowskiej”, które wydał w 1985 r. W 1992 r. został biskupem pomocniczym nowo erygowanej diecezji sosnowieckiej. Na tarczy herbowej umieścił chustę św. Weroniki i zawołanie „In veritate”. Konsekrowany na biskupa przez św. Jana Pawła II w bazylice św. Piotra na Watykanie 26 kwietnia 1992 r. W latach 1993-1998 sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w bardzo trudnym okresie walki o konkordat i jego ratyfikację. Członek Rady Naukowej KEP. Po zakończeniu kadencji sekretarza generalnego został rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie przez dwie kadencje (1998-2004). Miał 70 lat i nie zamierzał rezygnować z aktywności. Przez lata był duszpasterzem prawników. Podjął działalność publicystyczną. W 2009 r. został biskupem seniorem. Jako emeryt do ostatniego dnia życia zachował niezwykłą aktywność angażując się w różne inicjatywy w kierunku społeczeństwa obywatelskiego, która przysporzyła mu tylu zwolenników, co krytyków. Od lat był kanonikiem Kapituły Metropolitalnej na Wawelu.
W święto św. Szczepana odprawił jeszcze mszę św. tzw. ultimę w katedrze na Wawelu, przy której mieszkał od 50 lat. Zmarł 27 grudnia 2018 r. w swoim mieszkaniu na Wawelu.
Ks. prof. Jacek Urban
