BŁ. MICHAŁA GIEDROYCIA, ZAKONNIKA
4 czerwca
Wspomnienie dowolne
Urodził się ok. 1420 roku na Litwie w rodzinie kniaziów litewskich, niedaleko Wilna. Od dzieciństwa odznaczał się głębokim życiem duchowym, lecz dotknięty kalectwem powstrzymywał się od wstąpienia do klasztoru, nie chcąc być ciężarem dla wspólnoty. Pozostając w świecie oddawał się modlitwie i pracy, a proszony o rady z pokorą dzielił się mądrością już wtedy uznawaną za Boże natchnienia. W dojrzałym już wieku został przyjęty do zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty w Bystrzycy na Litwie i wkrótce na własną prośbę został przeniesiony do głównego klasztoru tego zakonu przy kościele św. Marka w Krakowie. Mimo że był chromy gorliwie pełnił posługę zakrystiana aż do śmierci 4 maja 1485 roku. Zasłynął skuteczną modlitwą, dobrocią i mądrością, a wielu za jego wstawiennictwem doznawało licznych i nadzwyczajnych łask. Relikwie Błogosławionego znajdują się w kościele św. Marka w Krakowie.
Teksty wspólne o zakonnikach.
Kolekta
Miłosierny Boże, Ty pozwoliłeś błogosławionemu Michałowi, Twemu pokornemu słudze, świadczyć w jego życiu żarliwie o Chrystusie, spraw prosimy, abyśmy i w naszym życiu, wsparci Jego modlitwami, naśladowali, w duchu pokory, modlitwy i pokuty, miłosierdzie Twojego Syna. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
Czytania mszalne
PIERWSZE CZYTANIE: 1 J 4,7-16, s. 184*, nr 257
PSALM RESPONSORYJNY: Ps 16(15), 1b-2a i 5. 7-8.9-10.11, s. 166*, nr 234
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ: s. 187*, nr 262
EWANGELIA: Mt 11,25-30, s. 192*, nr 275
LG – Godzina czytań
II CZYTANIE
Z Listu św. Jana Pawła II na 500-lecie śmierci Michała Giedroycia (11 maja 1985)
(L’Osservatore Romano, wyd. polskie R. 6: 1985, nr. 4-5, s. 27-28)
„Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim” (1 J 4, 16)
Z tymi słowami Pierwszego Listu św. Jana, które Michał Giedroyć, zwany błogosławionym, skierował z łoża śmierci do swoich współbraci, pragnę udać się w duchu do jego grobu, by uwielbić Boga, który w swojej miłości uświęca człowieka (Kpł 20,8) i równocześnie oddać cześć pokornemu słudze, który otworzył się na świętość Boga i stał się jej wymownym znakiem wśród ludzi.
Ma czego uczyć nas, współczesnych, jak przez wieki uczył ludzi przeszłych pokoleń. Wychowany bowiem został przy Chrystusie Ukrzyżowanym i Jego Matce, na Ewangelii odczytanej według ducha „serca z krzyżem”, bo takim znakiem dawali świadectwo zakonnicy „Mistycznego Ciała zakonu z kościoła św. Marka” (słowa z obrzędu profesji Kanoników Regularnych od Pokuty). A uczy nas tego, czego się sam nauczył, a raczej dzieli się tym, co sam posiadł: mądrością cierpliwości. Mądrość tę czerpał Michał Giedroyć z kontemplacji Ukrzyżowanego, która była charakterystycznym rysem jego duchowości. Z żarliwego rozważania Męki Chrystusa, w której objawiła się najpełniej miłość Boga do ludzi, rodziła się w nim miłość bliźniego, którą świadczył niezmordowanie, i duch surowej ascezy. Tradycja mówi, że Chrystus udzielił mu niezwykłego przywileju, o jakim czasem tylko wspominają hagiografowie, pisząc życiorysy świętych: przemówił do niego, zatwierdzając prawidłowość tej drogi, którą błogosławiony Michał szedł przez życie w ukryciu pokory rozświetlonej miłością dojrzałej modlitwy. „Bądź cierpliwy aż do śmierci – powiedział Chrystus – a dam ci koronę życia”.
Michał Giedroyć wytrwał do końca – wierny Chrystusowi i Jego Matce, wierny powołaniu zakonnemu, wierny regule, której realizacji podjął się przez śluby zakonne, wierny posłudze urzędu zakrystiana, skromne zadania spełniając w wielki sposób.
Umartwiony przez szczególne pokrewieństwo z krzyżem, znalazł w nim najprostszą drogę do nieba.
Wspominamy tę postać człowieka, który „wierny w małym” (Mt 25, 21) urasta w naszych oczach do rangi największych. Kościół oddaje mu cześć i modli się przy jego relikwiach, prosząc miłosiernego Boga, aby nadal ludzie naszego pokolenia odkrywali w przykładzie jego życia światło dla wiary, moc dla nadziei i wzór dla żarliwej miłości.
W sposób szczególny zachęcam, aby przy tym grobie modlili się ci, którzy dostąpili przywileju posługiwania świętej Liturgii w rozmaitych jej warstwach. Zarówno usługujący przy sprawowaniu Misterium naszego Zbawienia, jak i ci, którzy oddają się na służbę jego poznania i ciągłego zgłębiania. Ludzie, którzy służą muzyce i śpiewowi „na większą chwałę Boga”, którzy podejmują trud wznoszenia świątyń i ci, którzy troszczą się o to najbardziej, by ołtarz ofiary Chrystusa przemawiał czytelnym językiem piękna. Niech zwłaszcza zakrystianie widzą w Michale Giedroyciu swój wzór i niech posługują Chrystusowi Panu obecnemu w kościele, tak jak On to czynił – w cierpliwości i miłości.
RESPONSORIUM Flp 2, 6. 8-9
Chrystus, istniejąc w postaci Bożej t nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem. * Uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci. Dlatego Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię. W. Uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci.
Modlitwa
Miłosierny Boże, Ty pozwoliłeś błogosławionemu Michałowi, Twemu pokornemu słudze, świadczyć w jego życiu żarliwie o Chrystusie, spraw prosimy, abyśmy i w naszym życiu, wsparci Jego modlitwami, naśladowali, w duchu pokory, modlitwy i pokuty, miłosierdzie Twojego Syna. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków.