– Z pewnością te 8 dni spędzonych prawdziwie przy Chrystusie, choć w różny sposób, przyniesie owoce i umocni nas do trwania w wierze i czynnego budowania wspólnoty Kościoła – opowiada Wiktoria Majewska z krakowskiego Ruchu Światło-Życie.
10 sierpnia zakończył się trzeci turnus rekolekcji oazowych. Choć odbywały się one w zmienionej formie – z 15 dni zostały zredukowane do 8, punkty programu do południa przebiegały online, popołudniu miały miejsce w wybranych kościołach archidiecezji, zaś dla młodszych przewidziano 5-dniowe rekolekcje online – ich uczestnicy przekonują, że nie były gorsze od tych tradycyjnych. Rekolekcje w takich wersjach wymagały od biorących w nich udział oazowiczach cierpliwości, sumienności i przede wszystkim zaufania Panu Bogu, że On będzie działał w każdych warunkach.
Księża moderatorzy opracowali programy 15-dniowych rekolekcji każdego stopnia w taki sposób, by nie zatracić ich głównych założeń. Celem 3 stopnia Oazy Nowego Życia jest poznanie i przeżycie tajemnicy Kościoła oraz odkrywanie swojego powołania w służbie Kościołowi i społeczeństwu. Zgodnie z zamysłem założyciela Ruchu, ks. Franciszka Blachnickiego, rekolekcje te powinny odbywać się z Rzymie. W wersji pandemicznej, charakterystyczne dla tego stopnia pielgrzymowanie do rzymskich statio – świątyń znanych ze starożytnej tradycji pątniczej – ograniczone zostało do 8 kościołów, głównych bazylik Rzymu. Krakowskie odpowiedniki zostały dobrane zgodnie z duchowością oraz przesłaniem pierwowzorów.
– W trzecim dniu, w którym powinniśmy być w bazylice Santa Maria Maggiore (Matki Bożej Większej Śnieżnej), poszliśmy do oo. karmelitów, gdzie jest Pani Krakowa. W Rzymie jest Wybawicielka Ludu Rzymskiego, zaś tutaj mieliśmy Panią Krakowa. W czwartym dniu przewidziana jest bazylika św. Piotra, w piątym (w wersji 15-dniowej) Groty Watykańskie, więc te dni zostały połączone, by tajemnicę Piotra zmieścić w jednym. Nasz krakowski Watykan to sanktuarium św. Jana Pawła II – tłumaczy ks. Bartosz Wronikowski. Moderator turnusu dodał, iż dodatkowo 15-dniowy zamysł ks. Blachnickiego udało mu się streścić w 7 kościołach (oprócz 8 – bazyliki św. Sabiny) związanych ze św. Filipem Neri. Modląc się o dary Ducha Świętego, włoski święty pielgrzymował co noc do konkretnych bazylik: św. Jana na Lateranie, św. Pawła za Murami, Matki Bożej Większej, św. Piotra, św. Wawrzyńca za murami, „św. Krzyża Jerozolimskiego” i św. Sebastiana.
Jedna z uczestniczek rekolekcji, Wiktoria Majewska, przyznaje, że 3 stopień przeżyty w Krakowie umożliwiał poznanie lokalnych świątyń i odkrywanie wiary na nowo w swoim codziennym otoczeniu. Natomiast z rzymskimi statio wspólnota zaznajamiała się poprzez prezentacje oraz opowieści ks. Bartosza. Online odbywały się także Jutrznia, Godzina Czytań oraz wieczorne podsumowania. Oazowicze indywidualnie odmawiali różaniec, pochylali się nad Słowem Bożym oraz oglądali filmy dotyczące krakowskich diakonii diecezjalnych w celu poznania możliwych miejsc dalszej realizacji w Ruchu. Eucharystie, Nieszpory oraz spotkania w grupach były punktami, które gromadziły całą wspólnotę w jednym miejscu. – Był to czas pełen trudności i niespodzianek, jednak myślę, że właśnie w tych niełatwych warunkach Bóg uczy nas budować wspólnotę Kościoła. Testowaliśmy tym również własną wytrwałość i sumienność, starając się wypełniać wszystkie części pracy indywidualnej i aktywnie uczestnicząc w spotkaniach online. Z pewnością te osiem dni spędzonych prawdziwie przy Chrystusie, choć w różny sposób, przyniesie owoce i umocni nas do trwania w wierze i czynnego budowania wspólnoty Kościoła – podzieliła się Wiktoria.
Przeżywanie przygotowanych treści osobiście, a następnie we wspólnocie stanowiło pewne wyzwanie, z którym wspólnota 3 stopnia dobrze sobie poradziła. – Jestem bardzo zbudowany przede wszystkim podejściem uczestników. W takiej wersji 8-dniowej da się przekazać treść, ale obawiałem się, że będzie trudno przekazać to, co dla ks. Blachnickiego było najważniejsze, czyli doświadczenie wspólnoty i jej budowania. Wspólnotę liturgicznie buduje się poprzez Godzinę Czytań, poprzez sprawowanie liturgii, ale relacje powstają w tym, z czego musieliśmy zrezygnować: ze wspólnej troski o ośrodek, przygotowanie posiłków, jedzenie razem. To jest najtrudniejsze doświadczenie wersji pandemicznej, bo ten aspekt ludzki bardzo na tym traci – powiedział ksiądz. – Ale okazuje się, że moje obawy były absolutnie bezpodstawne, bo przyjechali ludzie, którzy zdecydowali się, że mimo tych trudności rzeczywiście chcą w te rekolekcje wejść, rzeczywiście chcą przeżywać tę tajemnicę. Rozwijali swoją wiedzę i ze szczerymi chęciami budowali i doświadczali wspólnoty – podsumował ks. Wronikowski.
